“Ben baþlýyorum”
Altý kiþilik daire oluþturmuþ çocuk grubundan çýnladý bu ses. Ellerini birbirlerinin ellerinin üzerine koyarak baðlamýþlardý daireyi. Sonra “Ben baþlýyorum” diyen sol elini saðdakinin eline dokundurdu. Diðeri de yanýndakinin eline ve böyle 11’e kadar sayarak devam ettiler. 11. kiþi olduðu yerde 11’e kadar saydý. Diðer çocuklar çil yavrusu gibi daðýldý. 11’e kadar sayan çocuk da diðerlerini yakalamak için delirmiþçesine koþmaya baþladý.
10 yaþýndaki Gamze, sokaklarýnda çýðlýk çýðlýða koþuþan bu grubu izliyordu. Koþturmacanýn baþlamasýyla yanaðýnda beliren gamzesi ne kadar da güzel yakýþmýþtý suretine. Yüzünü cama yapýþtýrdý, sokaðýn diðer kýsmýný görmeye çalýþtý fakat kimse yoktu ortalýkta. Çýðlýk sesleri uzaklaþmýþtý biraz. Çocuklarýn uzaklaþmasýyla dikkatini cama çarparak eriyen karlara verdi. Hýzlanýyordu yavaþ yavaþ kar taneleri. Her erime noktasýna iþaret parmaðýný yetiþtirmeye çalýþtý. O kadar çok kar tanesi eriyordu ki camda, sonunda býrakmak zorunda kaldý.
“Dýþarý çýkabilir miyim?”
“Kar yaðýyor, hava çok soðuk” dedi annesi. “Birþeyi unutmadýn mý.”
Gamze duraksadý. Biraz düþündü.
“Dýþarý çýkabilir miyim efendim?”
“Gerekçemi söyledim.”
Ýstediðini alamayan Gamze televizyonun karþýsýna geçti. Açacaðý sýrada;
“Televizyon saatin deðil. Bugünün tatil olmasý istediðin zaman izleyebilme hakkýný sana vermez.”
Çocuk þaþýrdý. Halbuki diðer pazar günleri bu konuda birþey söylemiyordu annesi. Bir an bunun babasýnýn evde olmayýþýna baðladý.
“Özür dilerim” dedi. Sonra “efendim” diye ekledi.
“Odana çýkýp biraz ders çalýþabilirsin mesela. Birazdan baban gelince seni aþaðýya çaðýrýrým.”
“Teþekkür ederim anneciðim.” diyerek ahþap merdivenlere yöneldi. Demir parmaklýklý, odasýna doðru kývrýlan merdivenleri aðýr aðýr çýktý. Odasýnýn kemerli kapýsýný açtý, penceresinde eriyen kar taneleri iliþti gözüne yine. Camýn yanýna koþtu. Sokakta eðlenen çocuklarý gördü yine. Suretinde gamzesi belirdi.
“Bugün erken çýkmadýn mý?”
Gamze sokaktan ayýrdý gözlerini. Pembeler baðlamýþ yataðýna uzandý.
“Birazdan aþaðý ineceðim, babam gelince.”
“Geldiðin iyi oldu. Caným sýkýlmaya baþlamýþtý. Dünkü oyunu oynayalým mý yine?”
“Hayýr” dedi Gamze umursamazca. “Artýk seninle oynamak istemiyorum.”
Ses çýkmadý. Gamze yataðýndan doðrularak tekrar dýþarýyý izledi. Kardan adam yapanlar, kartopu yapýp savaþanlarla cývýl cývýldý sokak. Evlerin damlarýndan aþaðý buz kristalleri sarkýyordu. Kar örtüsü baðlamýþtý her yaný. Gamze, çocuklarýn tekrar 11’e kadar sayýþlarýný ve koþturmacayý izledi. Bahçeli evlerin boydan boya uzandýðý sokak canlýydý adeta. Peri masallarýndaki evleri andýrýyordu, en azýndan Gamze’ye öyle görünüyordu. Odasýnýn bir köþesinde duran okul çantasýna bakmak aklýnýn ucundan geçmiyordu. Düþüncelerden sýyrýlarak sokaklarýna baðlanan caddeye dikti gözlerini. Her zaman iþ saatlerinde yoðun olan bu cadde þimdi sakindi. Babasýnýn her zaman kullandýðý yol.
Beyazlara bürünmüþ bir araç sokaklarýna saptý. Babasýnýn 2006 model Mercedes’ini neredeyse tipi etkisi yapan kar nedeniyle seçememiþti. Araç bahçe kapýsýnda durdu. Kapýsýnýn açýlmasýyla babasýný tanýdý Gamze. Tekrar gülmeye baþladý, gamzesi daha sert çizgiler oluþturmuþtu yüzünde.
Babasý iki kanatlý dev bahçe kapýsýný tamamiyle açtý. Sonra aracý evin avlusuna park etti.
Gamze hemen aþaðýya koþtu, “beni de götürür müsün” sesine aldýrýþ etmemiþti bile.
Annesinin “hoþgeldin hayatým” dediðini duydu. “Neler almýþsýn”.
Gamze de “Hoþgeldin babacýðým” diyerek babasýnýn elindeki paketleri aldý. Plazma televizyona doðru açýlan hilal þeklindeki kanepenin üzerine yýðdý hepsini. “Yavaþ ol” sesi ürpertti bedenini. Paketler kanepenin üzerinde öylece kaldý. Bu lafý babasýnýn söylemesi þaþkýnlýk yaratmýþtý küçük dünyasýnda.
Annesi paketleri açmaya baþladý. Çocuk dikkatle açýþýný izliyor, kendisi için çýkacak hediyeyi bekliyordu. Ýlk paketten küçük bir kadife kutu çýktý. Kutunun açýlmasýyla annesinin sevinç çýðlýklarý yükseldi. Zümrütle bezeli bir yüzüktü. Çok küçük zümrüt tanelerinin iþlenmesiyle oluþturulmuþtu sanki. Annesi babasýna bir öpücük kondurdu. “Teþekkür ederim hayatým”.
“Sen de aç bakalým hediyeni” dedi baba. Gamze hediye kutusunu açtý. Ýçinden bir adet kitap çýkmýþtý; “Robinson Cruise”. Çocucuðun heyecaný hayalkýrýklýðýna dönüþtü. Bayram ve yýlbaþlarýnda kitap hediye ediyordu babasý. Hatýrladýðý ilk hediye bir bez bebekti. O da odasýnda duruyordu. Ondan sonrakiler ise hep kitap. Yine de “teþekkür ederim babacýðým” demeyi ihmal etmemiþti.

***

“Birazdan Cemal ailesiyle birlikte gelecek. Hep beraber olacaðýz”
“Çok iyi” dedi Gülgün haným. “Eþine 4x4 alacaktý, aldý mý acaba?” diye sürdürdü.
“Almýþ.” dedi Caner bey. “Bizden biraz daha iyi durumdalar”.
“Krediyle bana da alsan. Son zamanlardaki artmayan servetimizi su yüzüne vurmasak.”
“Pek yapabileceðimizi sanmýyorum. Aþýrý harcamalar bizi fakirleþtirmekten baþka bir iþe yaramayacak.”
“Bu yüzük o kadar pahalý deðil o halde.”
“Yeterince pahalý. Ama fiyatýnýn çok üzerinde bir gösteriþe sahip.”
Plazmanýn karþýsýnda anlamsýz kanal geçiþlerini sürdürürken korna sesleri geldi dýþarýdan. Gülgün haným hýzlý adýmlarla kapýya gitti. Açmasýyla birlikte yüzü burkuldu. Önde Cemal bey’in Mercedes’i, ardýnda da Fatma hanýmýn 4x4’ü duruyordu. Fatma hanýmýn yanýnda kýzlarý Feride oturuyordu. Onlara el salladý ve içeriye dönerek;
“Caner arabaný garaja çek, onlarý bahçeye alalým.”
“Sokakta dursa fareler mi yer” diyerek sitem etti Caner bey. Dýþarý çýktýlar. Caner bey aracýný garaja soktu. Diðerleri de evin avlusuna girdi. Kýsa selam faslýnýn ardýndan eve girdiler. Kýyafetleri eriyen kar taneleriyle ýslanmýþtý. Üstlerini çýkararak hilal kanepeye yerleþtiler.
“Hayýrlý olsun Cemal’ciðim.”
“Saðolasýn kardeþim. Eþimizin isteði boynumuz kýldan ince.” dedi ve sürdürdü; “dýþarý çýkmak istemediniz. Ne olurdu sanki boðazda kutlasak þu günü.”
“Bu yýl farklý olsun” dedi Gülgün Haným, “hava çok soðuk, þömineyi de yaktýk çok daha iyi olacak.”
“Hizmetçiniz nerede yahu?” diye söze daldý Fatma haným. Gözlerini evde gezdirdi. Perdelerin hala yenilenmediðini fark etti. Yüzünde hafif bir tebessüm belirdi.
“Bugün izin verdik” dedi Gülgün Haným. Ýki hafta önce iþten çýkardýklarýný söylemek istemedi.

***

Gamze ve Feride önceleri aileleri sýk sýk buluþmalarýna raðmen çok yakýn arkadaþ deðildi. Bunda Gamze’nin biraz soðuk davranmýsýnýn payý büyüktü. Fakat o gün Gamze çok farklýydý, Feride’yle yakýndan ilgilenmiþ, türlü oyunlara dalmýþlardý. Ýki kiþi saklambaçtan ne kadar zevk alabilirdi ki? Fakat Gamze çok eðleniyordu. Öyle ki hayatýnda bu kadar eðlendiði bir gün hatýrlamýyordu. Ailelerinden ayrý dünyalarýný paylaþýrken, ebeveynleri plazmanýn önünde sohbetlerine devam ediyordu. Gamze bir an konuþtuklarýna dikkat kesildi. “Finans, moda, sosyetik” kelimeleri o kadar yabancý gelmiþti ki ona.
Caner bey konuþmaktan sýkýlmýþ olacak ki, kýzlarýn neler yaptýðýna bakma gereksinimi duydu. Kýzýnýn Feride’yle ilgileniþi, ona gösterdiði yakýnlýk þaþkýnlýk yarattý. Gülgün hanýma gözüyle iþaret etti. Gülgün haným da onlara baktý, sonra diðerleri de.
“Ne oldu azizim” dedi Cemal bey merakla. “Çocuklarýn yanlýþ bir davranýþýný mý gördün.”
“Hayýr” dedi Caner bey. “Kýzýmýn bu kadar eðlendiðini hiç görmemiþtim.”
“Yahu çocuk bu. Neden eðlenmeyecekmiþ ki. Hiç yaþýtlarýyla oynamýyor mu bu çocuk.”
Cemal beyin bu sözü düþündürdü Caner beyi. Gerçekten haklýydý. Bu çocuk þimdiye deðin yaþýtlarýyla ne kadar vakit geçirebilmiþti ki. Okulda mý? Beþ dakikalýk tenefüslerde mi. Okulun hemen ardýndan bindiði serviste mi?

***

Gece yarýsýna birkaç dakika kala, Gülgün haným kýzýna “Hadi bakalým, Feride’yi de al ve odana çýkýn. Biraz da orada oynayýn.”
Gamze Feride’yle birlikte merdivenleri çýktý. Gülgün haným kýrmýzý ve beyaz þarabý çýkardý poþetlerinden. Cam sesleri çýnladý bir süre sonra. Gülücükler ve kahkahalar birbirine karýþtý.

***

Gamze ve Feride kemerli kapýdan odaya girdi. Cama þiddetle kar taneleri çarpýyordu. Hava hiddetlenmiþ, rüzgarýn sesi adeta uðulduyordu.
“Nihayet gelebildin.”
Feride yataða koþtu, pencerinin yanýna iliþti. Þiddetli rüzgarýn aðaçlarý sarsýþýný izledi. “Sen de gel.”
“Geliyorum” dedi Gamze.
Pencerenin yanýna iliþmiþ, dýþarýyý izliyorlardý. Saatin geç olmasýna aldýrýþ etmeyen 4-5 çocuk yine ayný oyunu oynuyordu.
Feride; “Sen 11-50’yi bilir misin?”
“Hayýr.”
“Dýþarý çýkmamýza izin verirler mi?”
“Vermezler.”
Kýsa konuþma esnasýnda oyun bitirilmiþti. Çocuklar ebeveynleriyle bir açýklýkta toplanmýþ, levent plazalarýnýn üzerlerinde patlayan havai fiþeklerini izliyorlardý. Gamze ve Feride de karanlýkta parlayan renklere kaptýrdý kendilerini. Gülücükler saçarak izliyorlardý panoramayý. Duyduðu ses Gamze’nin neþesini noktaladý, gamzeli suretindeki çizgileri sertleþtirdi.
“Beni de götür pencerenin yanýna. Ben de görmek istiyorum.”
“Olmaz”
Feride; “Ne dedin Gamze.”
“Sana demedim”.
“Benimle ilgilenmiyorsun demek”.
“Seninle arkadaþlýðým bitti artýk.” dedi Gamze. Feride hayretle Gamze’yi izledi.
“Beni o kadar kolay silemezsin. En yalnýz zamanýnda yanýndaydým her zaman.”
Gamze; “Artýk arkadaþým deðilsin” diyerek yataktan fýrladý. Dolabýnýn üzerindeki gülen yüzlü bez bebeði eline aldý, cama fýrlattý. Feride çýðlýk attý fakat sesi o kadar inceydi ki boþlukta kayboldu. “Artýk seninle oynamak istemiyorum”. dedi kelimelerin üzerine basarak Gamze. Feride hýzla odadan çýktý.
Bez bebeðin gülen yüzü burkuldu. Þirin yüzü çirkinleþmeye baþladý. Gamze pencereden atmayý düþündüðü oyuncaðýnýn yüzünü görünce yaklaþamadý. Yüzünde terler birikti. Nefes almakta zorlanýyordu. Aþaðýdakilerin merdivenleri hýzla týrmandýklarýný, bilincini kaybetmeden hemen önce duyabilmiþti.



1 Nisan 2007