Gözle görünmeyen prangalar tarafýndan zincirlenmiþ gibiyiz. Aklýmýz da ruhumuz da esaret altýnda.. Hep, özgürlüðün hayallerini kurup duruyoruz.

Oysa, kim tutuyor ki bizi?
Aklýmýzý esir eden doðrularýmýz mý, zaafiyetlerimiz mi, yoksa ruhumuzun derinliklerinde kaybolmayý göze alamayan korkularýmýz mý? Hangisi?

Doðru diye sýðýndýðýmýz limanlarda mutsuz yüzlerle selamlaþýp, korkak hallerimizle birbirimize tebessüm eden bizler, özgür kalýnca uçma refleksini yitirmiþ kanadý kýrýk kuþlar gibi, sadece olduðumuz yerde çýrpýnýyoruz.

Uçamýyoruz; kanadýmýz kýrýk olduðundan deðil. uçmayý bilmediðimizden.. Öðretmemiþler.

Düþeriz korkusuyla, kendi baþýmýza da öðrenmeye çalýþmýyoruz.

Niye?

Düþtüðümüz zaman elimizden tutacak biri olmadýðý için. Kaybedeceklerimizin korkusuyla özgürlüðümüzü, korkularýmýzýn esaretinde, aklýmýzýn ütopyalarýnda yaþamaya mahkum ediyoruz ve ilginçtir, böyle yapýnca özgür olduðumuzu zannediyoruz.

Aslýnda aklýmýzla bir olup, oynadýðýmýz bu oyunu, ruhumuz pek yemiyor. Özgür olduðumuzu düþünmemizi saðlayan aklýmýza raðmen, bize mutsuzluðumuzu hissettiren ve içten içe yorulan ruhumuz, aklýmýzla mücadele ederek kanat çýrpmaya, bizi esir eden zaafiyetlerimizin, korkularýmýzýn zincirlerini kýrmaya çalýþarak, bu esaretten kutarmaya çalýþsa da, zamanla alýþtýðýmýz, baðýmlý hale geldiðimiz zincirlerimizden de bizi vazgeçirebilmeyi beceremiyor.

Olsun; biz özgür olmayý istiyoruz yine de..

Özgürlüðü, kimisi sevdiði tarafýndan ýsýtýlmýþ bir yatakta, bir kartvizitinin üzerinde yazan ünvanda ya da paranýn sýcak yüzünde arar; özgürlük dediði þeyin baðýmlýlýk olduðunu anlamadan. Arada bir yerlerde, özgürlüðü düþüncelerinde arayýp, haykýranlar olsa da, duyan olmaz. Bir de özgürlüðü duygularýnda arayanlar vardýr ki, bunlar çoðunluðu sanatçý ruhlulardýr; zamanla egolarý tarafýndan teslim alýnýrlar ve olduklarý yerde kanat çýrpan gurubun liderliðini yaparlar.

En vahimi ise, esaretin farkýnda olmayanlar., Kanat bile çýrpamayanlar...
Farkýnda deðiller ki, özgürlük arayýþlarý olsun.

Sordum; "Özgürlük nedir?" diye..
Baktý yüzüme.. Hiç düþünmemiþ. Aklý karýþtý!

"Ne saçma bir soru!" "Bu da nerden çýktý þimdi?" diyen sesin, aslýnda kendisine ne kadar yabancý olduðunun farkýnda deðildi.

"Özgürlük, önce ruhta baþlar, akýlda geliþir, yüreklilikte hayat bulur ve kendini mutlu hissedersin" dedim.

Üstünde durmak istemedi. Boþ gözlerle baktý sadece..

Düþündüm.
Ýnsanýn kendine yabancý olmasý ne tuhaf deðil mi? Sanki baþkasýnýn bedenini, ruhunu taþýr gibi..

Aklýnýn ve ruhunun sesine saðýr olmak..

Diyeceksiniz ki, "Biz duyuyoruz da ne oluyor?"

"Zaafiyetlerimize, korkularýmýza yenik düþmenin bitaplýðyla olduðumuz yerde çýrpýnýyoruz."

Doðru ya..

Siz de haklýsýnýz!

SAADET TOKSÖZ