Anılar diken diken tırmalar yüreğimi
Olumsuzluklarla kapılanır tüm umutlarım.
Yaşam anlamını kaybeder, ölümü ararım.
Sensiz geçecek ömrü düşünürüm,
Yaşadığıma üzülürüm.
Gök yüzünde ışıl ışıl yıldızlar,
Göz kırptılar, neden yalnızsın dediler.
Denizdeki yakamozlar
Usumca şekillendiler gönlümde.
Karşıdaki Rodoslulardan kalma kalede,
Seninle el ele gezdiğimiz,
O güzel günlerimizi anımsadım yine.
İlk kez orada öpmüştüm seni.
Yapma diye nasıl da direnmiştin?
Tırnaklarınla yanağımı çizmiştin.
Yanağımdan akan kanı,
Ağlayarak silmiştin.
Yeminler etmiştin,
Beni senden ölüm ayırır,
Aşkımız ölümsüz olacak diye.
Ağaçlara, kayalara kazımıştık adımızı.
Yan yana.
Hıçkırıklarla boğulan sesini,
Kaderin çizdiği yoldan ayrılamayız,
Kader bizi mahkum etti biri birimize
Dediğin o mutlu günlerimizi,
Unutamıyorum, unutamıyorum.
Yalanmış ettiğin tüm yeminler.
Sen şimdi bir başkasının koynunda,
Kim bilir kaçıncı uykudasın?
Ve mutlusundur da.
Bense,
Yalnızlığımla baş başayım.
Kahrolmuş, umutsuz ve uykusuz.
Gün ışımaya başladı.
Yakamozlar, revnaklar yok oldular.
Yorgun kent uyanıyor yavaş yavaş.
Uyumaya gidiyorum,
Yitik umutlarım peşimde.

Özcan NEVRES