Kocaman Cepli Hırkalar Örmeli Anneler

Hangi kadere dokunsa elim
Gözlerimde ıslak öyküler çoğalır
Kalbimin boşluğunu sefaletin
Duvar dibindeki çocukları doldurur
Utanır, üzülürüm bir simit, bir tost görmeyen eller için
Beslenme çantasız okula giden öğrenciler için...

Gelip-geçerken yemek kokan sokaklardan
İnsanı insan yapan, üstü örtülü iyilikler çoğalsın
Ve aklansın-paklansın kötüler, kötülükler
Gerçekle yüzleşsin parası cüzdana sığmayanlar
Ve yoksulla-zenginin sırrı çözülsüne diye
Her gün el açar dua ederim...

Ekmeksiz bir ele ekmek koymayı
Aç bir insanı doyurmayı, sevindirmeyi bir çocuğu
Dönersiz ellerine koyup bir ekmek arası
Parmakları üşüyen kar-beyazı
Kömür-karası çocuklara
Ve çocuğuna harçlık veremeyen
Acısını koynunda ısıtan babaya
El uzatmalarını hatta öpmelerini üşüyen ellerini
Öyle çok isterim ki, parasıyla değil insanlığıyla
Övünmesini zenginlerin...

Gün gelir de, buğday başagı
kendinden emin dik durursa tarlada
Yüzleri güler yoksulluğun domatesi-biberi-soğanı
içinde ekmek arası bir dönerle
Kömür-karası gözlerinde kış, bahar olur çocuğun
Ve anneler kocaman cepli hırkalar örer
Çocuklarının kalbi üşümesin
Ellerini ısıtacak cepleri olsun diye...


Rukiye Çelik
25 Ocak 2024