Katran karasý gecelerin karanlýðý gibi
Bulaþtýrýp yaþamýn karasýna ellerini,
Öfkeyi biledi küçücük yüreðinde.
Ýnadýna sokaðýn kaldýrýmlarýnda
Sergiledi aykýrý ne varsa topluma.
Ýstenmemezliðin,dýþlanmýþlýðýn acýsýný,
Çýkarmak istercesine kokladý zehiri içine.
Yoksulluðun kamçýsý bedeninde,
Acýmasýzca inip kalkarken,
Anlayamadý neden bu halde olduðunu.
Pislik gözüyle bakýlýyordu kendine.
Zaten kendisini de dinleyen yoktu.
Hesabýný kimden soracaktý yaþadýklarýnýn?
Kim dinleyecekti çektiði ýzdýraplarý! ...
Vurdum duymaz bir toplum içinde…..
Kendisi için bir yaþam var mýydý?
Koca boþluðun içinde kaybolmuþken….
Son bir gayretle yaþama sarýlýp,
Karýþmak istedi toplumun içine.
Yapýþkan yoksulluðu sökemedi yaþamýndan.
Küçücük yüreði dayanamaz haldeyken,
Tüm isyanlarýyla,öfkesiyle,kederiyle,
Yaþadýðý topluma küskün,
Son bir derin nefes çekti zehirinden.
Suçlusu kimdi ölümünden,
Suçlusu kimdi ölümünden! .....
