Bir Akdeniz ezgisi yayýldýðýnda etrafa hafiften, radyonun sesini açýp, gözleri kapalý, ritmine teslim olasý gelir insanýn. Tasa yok, telaþ yok, o anda kalasý gelir...
Aðustos samimiyetinden belki, kimbilir, belki yaþam yorgunluðundan gelir bu haller baþýna. Kimbilir, belki hayat bu: es duraklarýnda soluklanmak...

Nefesinin farkýnda, onu içine çekmek, tüm bu dünyevi hengâmenin ortasýndayken, kaçýþ deðil, alev alev yanmak olur. Sýnavýn: hayatýn çirkin, zalim gerçekliðini nefes nefes yutkunmak. Çaresizce isyan etmek: elin kolun zincirlenmiþ, yüreðin haykýrýþlarda boðulurken yaþamak olur.

Kalbin lime lime parçalanýrken kanar benliðin, ruhun dönmek ister sonsuzluðuna, týrnaklarýyla ona tutunur bedenin. Acýlarý gömmek için çukurlar kazarsýn içinde, birbirinden dayanýlmaz aldýðýn her nefesle. Ah, yaþamak!..
Çekip gidesin gelir; býrakýp ardýnda zalim, yalancý, açgözlü, bitmez tükenmez oyunlarýyla bu fani hayatý. Ýlla ki daha güzeldir, deyip, gideceðin yer...
Anlar olur yaþadýðýn, seçip içindekilerden, soluklandýðýn.

Ah, Aþk...

eylül