Sabaha kadar dolaþmaya karar verdiðim gece, dýþarý çýkamadým. Çünkü ayaða kalkýp bir-iki adým attýðýmda gözlerim kararýyor ve baþým dönüyordu. Mecburen ya oturup ya da yatarak vaktimi geçirdim. Güneþ doðduktan az sonra baþýmýn dönmesi geçti, bir saat kadar uyuyup kalktým.
     Dördüncü gün dýþarý çýkma hazýrlýðý yapýp aþaðýya indim. Resepsiyon görevlisi bana üzerinde adým yazýlý bir zarf uzattý.
     -Bu sizin efendim, dedi. Zarfý alýrken sordum:
     -Kimin getirdiðini biliyor musunuz?
     -Bilmiyorum, çünkü bir sorunu halletmek için, beþ dakikalýðýna üçüncü kata çýkmýþtým, döndüðümde buraya býrakýlmýþ bir zarf gördüm.
     Zarfýn üzerindeki yazýya baktým, tanýdým. Daha önce birkaç mesaj aldýðým o meçhul kiþiye aitti. Ceketimin cebine zarfý yerleþtirip otelden ayrýldým. Hava güzeldi; ne soðuk ne sýcak. Tatlý tatlý ýsýtan bir güneþ vardý gökyüzünde. Bir kafenin bahçesinde kendime diðer insanlardan uzak bir masa seçtim. Gelen garsona kaþarlý sucuklu bir tost ve çay sipariþi verdim. Burasý aðaç ve çiçek doluydu, yerler de çimle kaplýydý. Küçük bir kedi ortalýkta dolaþýyor, bütün masalarý tek tek ziyaret ediyordu. Benim de ayaklarýmýn dibine gelip miyavladý. Ona:
     -Beklersen tost gelince sana da veririm, dedim. Anlamýþ gibi oturdu. Tost gelince de ayaða kalkýp “Sözünü tut!” dercesine miyavlamaya baþladý. Bir lokma bana bir küçük parça ona, yedik. Bitince:
     -Bitti, dedim; gene anladý ve yanýmdan ayrýlýp diðer masalara gitti. Cebimdeki zarf aklýma gelince açtým. Aðzý yapiþtýrýlmamýþ, kapak içine sokularak kapatýlmýþ. Okudum:
     “Binalar yýkýlýr enkaz kalýr; gönüller yýkýlýnca da kalan gene enkazdýr.... Binalarýn enkazý taþ, toprak çimento, demir ve tahtadýr; gönüllerinki ise insan görünümlü bir hayalettir. Beklemek yorucudur, onu hayallerde yaþatacak bir anýyý.”
     Yazýlanlardan bu kiþinin benim evimin yýkýldýðýný bildiðini anladým. Beni adým adým izleyen, nereye gitsem hemen bulan bu kiþi kim? Benden ne istiyor? Hayallerinde o kiþiyi yaþatacak bir aný bekliyormuþ; nasýl bir þey bu aný?
     Baþýmýn gölgesi masanýn üzerine düþmüþtü, buna bakarak uzun uzun düþündüm. Bir çözüme ulaþamadým. Bir müddet de hiçbir þey düþünmeden boþ boþ baktým kafamýn gölgesine. Ýyi ki bakmýþým, çünkü birden aklýma geldi: Gölgeme bu konuyu danýþabilirdim. Belki onun bildikleri vardýr. Belki deðil, mutlaka vardýr. Seslendim:
     -Gölgem, merhaba!
     -Merhaba.
     -Konuþmayalý yine çok oldu. Bana yardým etmeni isteyecektim.
     -Evet çok oldu. Nasýl bir yardým?
     -Bana bugün bir not daha geldi. Bunlarý gönderen kiþinin kim olduðunu biliyor musun?
     -Bilmiyorum, belki sadece tahmin edebilirim.
     -Tahmin de olsa öðrenmek isterim.
     -Gelen notu bana okur musun?
     -Tabii... “Binalar yýkýlýr enkaz kalýr; gönüller yýkýlýnca da kalan gene enkazdýr.... Binalarýn enkazý taþ, toprak çimento, demir ve tahtadýr; gönüllerinki ise insan görünümlü bir zavallýdýr. Beklemek yorucudur, onu hayallerde yaþatacak kalýcý bir anýyý.”
     -Bundan otuz-kýrk sene kadar öncesi yaþadýðýn bazý olaylar var. Bu olaylarýn içinde yer alan biri göndermiþ olabilir. O günlere ait seni çok etkileyen olaylarý, hatýrlýyor musun? Böyle dememin nedeni, bu kiþinin senden kalýcý bir aný beklediðini söylemesidir. Ýþte o yýllarda da bu beklenti biri tarafýndan dillendirilmiþti.
     -Hayýr. O zamana ait aklýma þu anda hiçbir þey gelmiyor.
     -Tahmin etmiþtim. Çünkü o yýllara ait anýlarýný bilinçaltýna atýp bastýrdýn; çýkmalarýna izin vermedin. Bunu seni çok rahatsýz edeceklerini bildiðin için yaptýn. Þimdi, birlikte o anýlarýn bazýlarýnýn bilincine çýkmasýný saðlayalým. Ýster misin?
     -Evet isterim. Ýstemesem þu anda seninle konuþuyor olmazdým.
     -Sen evleneli birkaç sene olmuþtu, eþini seviyordun ve onunla çok mutluydun. Üç senelik devlet memuruydun, eþin de çalýþýyordu. Ekonomik açýdan bir sorununuz yoktu. Fýrsat buldukça gezebiliyordunuz. Arkadaþlarýnýzla, dostlarýnýzla sýk sýk buluþuyor, bazen de birlikte tatile gidiyordunuz. Arkadaþlarýnýzla geçirdiðiniz zamanlarda, çoðunlukla okuduðunuz kitaplar üzerinde tartýþýyordunuz. Bu arkadaþlarýnýzdan birinin on sekiz yaþýnda okumayý seven, oldukça zeki; zeki olduðu kadar da güzel üniversiteye giden bir kýzlarý vardý. Sen bu kýzý beþ senedir tanýyordun. Yani sen onu ilk tanýdýðýnda ortaokula giden küçük bir kýzken þimdi bir üniversite öðrencisiydi. Minyon tipli, ufak tefek, yeþil gözleri hariç yüzündeki bütün organlarý küçük bir kýz. Hep senin peþindeydi, ama sen bunun pek farkýnda deðildin. Bir gün aranýzda þöyle bir konuþma geçti:
     -“Söylemem gerek! Ben seni seviyorum.”
     -“Ben de seni seviyorum, küçük bir kýzkardeþim gibi. Biliyor musun benim kýz kardeþim olmadý; daha doðrusu hiç kardeþim yok.”
     -“Biliyorum, sadece o deðil seninle ilgili herþeyi biliyorum. Seni seviyorum, ama senin zannettiðin gibi bu kardeþe duyulan bir sevgi deðil. Ben sana aþýk oldum.”
     - “Ama böyle bir þey olamaz, bu akýl dýþý, mantýk dýþý.
     -“Aþkýn akýlla mantýkla ne ilgisi var? Aþka akýl söz geçirebilseydi ne Mecnun Leyla'ya, ne de Ferhat Þirin'e aþýk olurdu; aþký uðruna tahtýndan vazgeçen insanlar bile var. Bunlarý boþ verelim, sana bir teklifim olacak: Gel, bir gece beraber olalým ve sen bana ömrümün sonuna kadar saklayabileceðim bir aný býrak.”
     “-Bunu kabul edemem, hem bir gece beraberliðin bütün ömür buyu sürecek anýsý ne olabilir ki?”
     “-Bir çocuk!”
     “-Çýldýrdýn mý? Ben bunu yapamam. Eþimi seviyorum ve ona ihanet edemem. Bütün bunlarý sen söylememiþ ol ben de duymamýþ olayým. “
     “-Saçma! Sen duyduðun halde duymamýþ gibi yapabilirsin ama ben söylememiþ gibi davranamam, söylediklerimi inkar edemem, unutamam da.”
     Burada Gölgem'in konuþmasýný kestim. Az önce yaþamýþým gibi o zamanki olaylarýn çoðu aklýma geldi. Ancak o kýzýn adýný bir türlü hatýrlayamadým. Ne kadar kendimi zorlasam da o kýzýn adý aklýma gelmiyordu.
     Bu konuþmadan sonra o kýzla karþýlaþmamak için elimden ne gelirse yaptým. Baþarýlý da oldum. Sanýrým topu topu iki kere karþýlaþtýk, ama hiç konuþmadýk, yani sadece birbirimizi uzaktan gördük. Birkaç sene geçince kýzýn üniversiteyi bitirip bir iþe girdiðini ve evlendiðini duydum. Karýmýn öldüðünden mutlaka haberi olmuþtur fakat gelip de bana taziyede bulunmadý. Sonraki yýllarda ise, onu ne gördüm ne de onunla ilgili bir haber aldým.

           ● ● ●
(Devam edecek...)