Mezarlýktan çýkýp her iki tarafýnda bir ve iki katlý evler olan saðdaki bir sokaða saptýn. Yerler çerçöp doluydu, yaþlarý sekiz-dokuz civarýnda dört çocuk plastik bir topun ardýndan koþturuyordu; bunlardan biri kendini o kadar topa odaklamýþ olmalý ki seni görmedi ve sana çarptý. Özür dilemeden þaþkýn gözlerle sana bakýp kafasýný sallayýp uzaklaþtý.





Eski püskü, yýrtýk pýrtýk elbiseli bir kadýn da evinin önüne çýkmýþ bu çocuklardan birine sesleniyordu:

-Ýbo, Ýbo! Býrak oyunu da gel, bakkaldan ekmek alýnacak. Yaðmur yaðmadan bi koþu al da gel!

Onun bu çaðrýsýna ne bakan ne de cevap veren bir çocuk oldu. Kadýnýn söyledikleri seni uyardý, baþýný kaldýrýp gökyüzüne baktýn. Çok deðil on beþ-yirmi dakika öncesine kadar açýk olan gökyüzünü kalýn, koyu renk bulutlar kaplamýþtý. Yaðmura yakalanmak istemiyordun, yürüyüþünü hýzlandýrýp bu sokaðý geride býraktýn, ana caddeye çýktýn.

Acýkmýþ ve susamýþtýn. Para bulurum umuduyla montunun ceplerini karýþtýrdýn. Buldun: 25 kuruþ. Bu parayla ne alabilirdin? Tost, su, çay? Hiçbir þey.

Yaðmur damlalarý düþmeye baþlayýnca montunun arkasýndaki kapüþonu kafana geçirdin. Hava yaðmurla birlikte serinlemiþti de. Rüzgar da vardý ve her geçen dakika hýzýný artýrýyordu. Yaðýþ þiddetlenince bir pasaj giriþine sýðýndýn. Orada kadýnlý erkekli birkaç kiþi ve senin hemen yanýbaþýnda yere oturmuþ bir kadýn dilenci vardý.

Dilencinin sýrtýndaki eski ama kalýn palto, baþýndaki tülbent ve önündeki içi bozuk para dolu mendil dikkatini çekti. O mendilin içinde en az on lira vardýr, diye düþündün. Dilenci eliyle senin ayaðýna dokunup:

-Allah rýzasý için bir sadaka, deyince, sen cebindeki 25 kuruþu çýkarýp gösterdin ve:

-Teyze, benim bütün param bu 25 kuruþ. Sen benden daha zengin sayýlýrsýn, baksana önünde kaç lira var.

-Olsun, o kadarý da bana yeter; ver, deyince nasýl olsa senin iþine yaramayacak olan bu parayý dilencinin mendilinin içine attýn. O da:

-Allah razý olsun, dedi.

Yaðmur azalýnca oradan ayrýlýp, maðaza vitrinlerine bakarak yoluna devam ettin. Cadde su içindeydi ve geçen vasýtalar etrafa su saçýyordu. Öyle ki bir kamyonun sýçrattýðý su yüzüne kadar gelmiþti.

Yaðmur tekrar hýzlandý, üstelik öncekinden de çok yaðýyordu. Þimþek parýltýlarýný görüyor patlayan gök gürültülerini duyuyordun. Az ileride üç tarafý kapalý bir otobüs duraðý gördün, oraya sýðýndýn. Burada da bekleyen üç kiþi vardý. Ýlk gelen otobüse ikisi bindi, az sonra gelene de diðeri. Tek baþýna kaldýn durakta. Duraðýn alt kýsmý açýk olduðu için buradan giren sular ayakkabýlarýný ýslatýyor, ayaklarýný üþütüyordu.

Yaðmur dindiðinde duraktan ayrýldýn, hava da kararmak üzereydi. Açlýðýný ve susuzluðunu tekrar hissettin. Sabahleyin kahvaltý etmiþ olsaydýn bu kadar acýkmazdýn. Bir alýþveriþ merkezinin önüne geldiðinde içine girmeye karar verdin. Beþ katlý bir yerdi burasý. X-ray cihazýndan geçip girdin. Birinci katý dolaþmaya baþladýn, bu arada altta da bir katýn daha olduðunu gördün. Orada ilk gözüne çarpan büyük bir market oldu ve bu sana gene açlýðýný, susuzluðunu hatýrlattý. Açlýða çözüm bulamasan da susuzluðunu tuvaletteki musluklardan giderebileceðin aklýna geldi.

Su içtikten sonra birinci kattaki maðazalarýn vitrinlerini seyrettin, sonra da diðer katlardakileri. En üst katta ise yiyecek-içecek türü þeyler satan mekanlar vardý. Burayý da dolaþtýn. Maðazalarda hemen hemen alýþveriþ yapan hiç kimse yokken bu kattaki mekanlarýn dolu olmasý seni þaþýrttý. Mekanlarda ne satýldýðýna tek tek baktýn: Pizza, tavuk, köfte, döner, pide, lahmacun, çay, kahve, dondurma, makarna, çeþitli yemekler... Bu seyir açlýðýný daha da artýrdý. Dinlenmek için konmuþ olan banklardan birine oturdun. Yorulmuþtun. Saatlerdir katlarý dolaþmak seni bir hayli yormuþtu.

Döner, pizza ve lahmacun kokularýna, çatal býçak sesleri karýþýyordu. Arada bir yükselen insan seslerini ve kahkahalarý da duyuyordun. Özenmemek için mekanlara arkaný döndün. Uzun bir süre burada oturdun. Ayaða kalktýðýnda baþýn döndü, ayaklarýn gitmemek için direndi. Kendini zorladýn. Merdivenlerden inemesen de asansöre binebilirdin. Öyle yaptýn. Asansörde elele tutuþmuþ genç bir çift vardý. Seni görmekten pek memnun olmamýþlardý. Hatta bir ara, sana meraklý gözlerle baktýklarýný hissettin. Acaba sende bir tuhaflýk mý vardý?

Asansör birinci kata yaklaþtýðýnda genç çiftin görüntüsü karýþtý, etrafý adeta sis bastý ve olduðun yere yýðýldýn. Kýz senin düþtüðünü görünce çýðlýk attý. Asansörün kapýsý açýlýnca genç adam koþarak güvenliðe haber verdi. Güvenlik geldi, asansörün çalýþmasýn durdurdu, telefonla ambulans istedi.

Sedyede kendine geldin. Ýyi deðildin ama etrafýný algýlayabiliyordun. Bir ambulansýn içinde olduðunu ve baþýnda iki saðlýk görevlisinin beklediðini fark edebiliyordun. Hastanenin acil servisine ulaþýnca hemen müdahale ettiler. Muayene sonucunda rahatsýzlýðýna bir teþhis koyamayan nöbetçi doktor, sana ne olduðunu sorduysa da cevap vermedin. Adýný ve soyadýný sorduðunda da yine sustun. Serum takýp býraktý seni ama bir yandan da polise haber verdi. Polis de geldiðinde çok sayýda soru sordu ve cevap alamadý. Serum bittiðinde seni polis karakoluna götürdüler. Orada da sorular sorular... Cevap yok yok! Bir tek:

-Karnýn aç mý, sorusuna evet anlamýnda baþýný sallýyayarak cevap verdin. Hemen sana yemek getirttiler. Hepsini yedin. Neden baygýnlýk geçirdiðin konusunda bu, polislere bir fikir vermiþ oldu.

Bu yaþta bir genç kýz, evine dönmeyince nasýl olsa ailesi aramaya çýkar ve mutlaka karakola baþvurur diye düþündüklerinden konuþman için seni daha fazla zorlamadýlar.

O geceyi karakolda geçirdin; ne arayan soran, ne de gelen giden oldu. Polisler sabah kahvaltýsýnda sana simit, açma ve zeytin ikram ettiler. Karakol amiri gelince durumu ona anlatýp seni odasýna götürdüler. Amir güleryüzlü, genç bir adamdý. Sen karþýsýnda ayakta dururken:

-Otur kýzým, otur da biraz konuþalým, dedi.

Amirin görünüþü, konuþmasý sende güven yarattý ve yaþadýklarýný bir bir ona anlattýn. Sözünü hiç kesmeden dinledi, bazen yüzünde þaþkýnlýk ifadeleri belirdi ve konuþman bitince:

-Bundan sonra ne yapmayý, nerede ve nasýl yaþamayý düþünüyorsun? Seni yanýna alabilecek yakýnýn, tanýdýðýn var mý? Diye sordu.

-Ben artýk o evde yaþayamam, eðer yaþamak zorunda býrakýlýrsam kurtulmak için her yola baþvururum. Beni yanýna alabilecek akrabam ya da tanýdýðým yok, dedin.

Amir, elini alnýna koyup birkaç dakika düþündü. Bürodan bir polis çaðýrýp senin ifadeni almasýný, ayrýca hemen evinize ekip gönderip anneni ve Hüseyin Usta'yý getirmelerini söyledi.

Annen karakola gelip seni görünce sarýlýp öpeceðine hakaretlere baþladý. Amir bu davranýþa çok kýzdý ve anneni susturdu. Senin, annenin ve Hüseyin Usta'nýn ifadeleriyle hasteneden getirilen tutanak bir dosyaya konulup savcýlýða gönderildi. Ayrýca savcý, sonra da hakim seninle, annenle ve Hüseyin Usta'yla görüþtü; konu mahkemeye intikal etti. Bürokratik iþlemler tamamlanýnca da senin devlet himayesine alýnmana karar verildi.

(Devam edecek...)