1975 yýlýnda Semiha Yanký’nýn “ Seninle Bir Dakika ” adlý þarkýsýyla baþlýyan ve o zamandan bu yana neredeyse ulusal bir dava haline getirdiðimiz Eurovision Þarký Yarýþmasý’nda þeytanýn bacaðýný kýrdýk sonunda. Boþuna dememiþler “ Sabreden derviþ muradýna ermiþ ” diye.

Dile kolay kardeþim, tam 28 yýl bekledik biz bu baþarý için. Birinciliðimizi göremeden þu dünyadan göçüp gidenlerimiz oldu. Doðrusunu söylemek gerekirse ben artýk umudunu yitirenler arasýnda olduðumdan, son yýllarda yapýlan yarýþmalarý takip etmez olmuþtum. Seçmeler ne zamanmýþ? Kim kazanmýþ? Bu sene kim katýlacakmýþ? Parça güzel miymiþ? Umurumda bile deðildi. Daha doðrusu pes edip boþvermiþtim. Bu Avrupalýlardan bize oy moy çýkmazdý kardeþim. Adamlarda bir kuyruk acýsý býrakmýþýz ki, genlerine iþlemiþ sanki, unutmalarý mümkün deðil. Öyleyse ne diye boþ hayallere düþelim? Deðil mi ya? Biz Eurovision birinciliðini olsa olsa rüyamýzda görürdük ancak. Evet, artýk bir çok kiþi gibi ben de böyle düþünüyordum.

Öyle ya, biz bu yarýþmayý kazanmak için neler yapmamýþtýk ki. Adamlara þirin görünelim diye, hiç iþimiz deðilken “ operacý ” bile olmuþtuk. Süper starýmýzý gönderip sanayileþmiþ Avrupa, enerji sever diye “ Aman petrol, caným petrol ” diye baðýrmýþtýk, þarkýlarýmýzýn arasýna utana sýkýla Ýngilizce kelimeler sýkýþtýrmýþtýk. Gene de olmamýþtý kardeþim olmamýþtý iþte. Ne yaptýk ne ettiysek baþaramamýþtýk. Adamlara yaranamamýþ, kendimizi beðendirememiþtik bir türlü .

Sonunda, biz bu sevdayý unutur olmuþtuk ki Sertab Erener, “ Everyway That I Can – Yapabileceðim Her Þekilde ” adlý þarkýsýyla sahneye çýkýverdi ve küllenmeye baþlamýþ eski bir tutkuyu yeniden alevlendirdi içimizde. Gerçi gene de umudum yoktu benim.Yarýþma öncesi, gazetelerde bizim þarkýya büyük þans veriyorlarmýþ, birinci olursak sürpriz olmayacakmýþ gibi haberler okuyor ve bunlarý abartmalý buluyordum. Ýçimden bir ses, sonuç yazýk ki gene hüsran olacak diyordu. Ama o ses yanýldý; iyi ki de yanýldý ve 48. Eurovision Þarký Yarýþmasý’nda 167 puanla, 25 ülkeyi geçerek birinci olduk.
          
Aslýnda bu Eurovision Þarký Yarýþmasý’ný anlamak zor mesele. Bakýyorsun en beðenilen parçalar tek oy bile alamayýp diplerde sürünüyor. Olmayacak parçalar ilk derecelere giriyor. Doðrusu oturup düþünülmesi, araþtýrýlmasý gereken bir olay bu. Sosyo-politik, psiko-sosyal yönleriyle bir tez konusu bile olabilir hatta. Hatýrlayalým, her yarýþmada Yunanistan ile Kýbrýs Rum Kesimi arasýnda oniki puan, al gülüm ver gülüm olur, Kuzey Avrupa ülkeleri, komþular birbirine kýyak çeker. Zavallý bizler, yalnýz kalmanýn acýsý ve üç beþ puan toplayýp arkamýzda bir kaç ülke býrakabilmenin buruk sevinciyle, umutlarý bir sonraki seneye býrakarak geri dönerdik. Alýþýlagelen tablo, bir iki istisna dýþýnda - Hatýrlarsýnýz, 1997 yýlýnda Þebnem Paker’in “Dinle” isimli parçasý Ýrlanda’da üçüncülük almýþtý - bu güne kadar hep böyle sürüp gelmiþti. Ama bu sefer oldu. Hem de çok güzel oldu!

      Peki deðiþen ne oldu da þeytanýn kýrýlamayan bacaðý kýrýlýverdi? Nasýl oldu da bizi kendi bünyeleri içinde görmeye tahammül edemeyen Avrupalý uluslardan onar, onikiþer puanlar ardý ardýna geliverdi de biz birinciliðe oturuverdik? Adamlarýn vicdaný mý sýzladý yoksa?
          
Burada deðerlendirilmesi gereken, kanýmca 3 temel nokta var
     
1- Temsil edilen þarkýmýzýn kalitesi
2- Oylama sistemindeki deðiþim
3- Avrupada yaþanan sosyo-politik süreç

Ýlk olarak, Sertab’ýn hakkýný verelim. O, gerçekten istisna bir ses ve çok yetenekli bir sanatçý olarak üstüne düþeni yaptý. Diðer yandan koreografi de mükemmeldi. anlaþýldýðý kadarýyla, parçanýn tanýtýmý amacýyla gerekli ön çalýþmalar da iyi organize edilmiþti. Ayrýca þarkýnýn Ýngilizce söylenmesi de – bir çok eleþtiriye raðmen - anlaþýlabilirliði saðlamasý yönünden bir avantajdý. Bunlarýn hepsi iyi, hepsi güzel, hepsi tamam da birincilik için bu koþullar yeterli olabilir miydi gerçekten? Bu soruya evet dersek, geçmiþte en az bu kalitede ve þartlarda temsil edilen eserlerimize biraz haksýzlýk yapmýþ oluruz diye düþünüyorum.
          
Ýkinci olarak, oylama sisteminde gerçekleþtirilen bir yenilikle oy verme iþlemi, sýnýrlý sayýda bir jurinin elinde kalmayýp Avrupa uluslarý içindeki geniþ toplum kesimlerine yayýldý ki bu durum hatýrý sayýlýr bir nüfusumuzun olduðu Almanya, Belçika ve Hollanda gibi ülkelerden lehimize yüksek puanlarýn akmasýna sebeb oldu.

Üçüncü ve son olarak da þu sorunun cevabýný aramak gerekir : Avrupada deðiþen, geliþen farklý bir yapýlanma ve bu oluþumda Türkiye’nin yakýn geçmiþteki tavrý rol oynamýþ, katkýda bulunmuþ olabilir mi ?
          
Burada, aklýma hemen Irak savaþýnda Türkiye’nin yaklaþýmý geliyor. Gerçekten de Türkiye’nin, Amerikan ve Ýngiliz dayatmasýna karþý son derece güç ekonomik þartlarýna raðmen, kendine yakýþýr, onurlu bir tavýr sergilemesi, savaþ karþýtý Avrupa kamuoyu arasýnda puan kazanmasýna sebeb olmuþtur. Yarýþma sonucunda, þarkýmýza yedi puan veren Ýngiltere’ nin tarihinde ilk defa dibe vurup, sýfýr puanla son sýraya oturmasýný þarkýsýnýn kalitesizliði ya da tesadüfle izah etmek mümkün müdür?
          
Ya Kýbrýs Rum Kesimi’ nden ve Yunanistan’dan gelen oylarý nasýl yorumlayalým? Barýþ puaný olarak mý?
          
Evet, Eurovision Þarký Yarýþmasý yoluyla uluslar birbirlerine, puanlara sarýlý acý, tatlý mesajlar gönderiyor sanki, ne dersiniz?

      Ama þimdi tüm bunlarý unutup, haklý birinciliðimizin keyfini çýkarmaya bakalým. Ne de olsa az uðraþýlmadý, az beklenilmedi bu güzel hayalin gerçekleþmesi için.

Daha nice baþarýlarý birlikte görebilmek dileðiyle. Sevgi ve saygýlarýmla.