Bir mektup aldým, biraz þaþýrmýþtým...
Biliyoruz ki artýk mektuplar, bir iletiþim için gereði kadar kullanýlmýyor.
Þaþkýnlýðým bunun içindi.
Zarfý getiren postacý, mektubu býraktý ve çekti gitti.
Doðrusu merak etmiþtim, kimden geldiðin. Ýþimi bir müddet durdurup, zarfa yeniden baktým. Kimden geldiðini bileyim diye.
Fakat ne mümkün,.....? Den baþka bir þey yok.
Daha çok meraklandým.
Zarfý uygun bir biçimde açarak, içindeki yazýlý bulunan pusulayý çýkarttým.
Kâðýt özenle seçilmiþ, açýk pembe renginde, mýsralar ise çok özenle yazýlmýþtý.
Mýsralar nezaketi öyle bir iþlemiþ ki, çok duygulandým.
Yeniden bir kez daha mýsralarý okumaya baþladým.
Satýrlar, kiþiliðimi deþifre etmiþ bir kimlikten geldiði o kadar belliydi ki,
Beni bu denli kim tanýya bilir'i düþünmeye baþladým.
Duygu yüklüydü, hasret ve özlemi vurguluyordu.
Beni çok uzak diyarlara götürdü.
Hala merak ederim, o isimsiz mektubun yazarýný.
Çok üzülürüm, gafletimin neresinde bir kapý araladým, bu yürek sahibine diye…