Baðdat, 29 Mart 2003


SAVAÞTAN BARIÞA / 23 Nisan Çocuklarýna / Mektup

Sevgili Kardeþim Özgür,
Þu anda orada olmayý ne kadar çok istediðimi anlatamam. Zaten bugüne kadar da hep oralarýn hatýralarýyla yaþadým. Geçen yýlki 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramý þenliklerinde senin ve ailenin bana gösterdiði ilgiyi hayatým boyunca unutamam. Diyebilirim ki hayatýmýn en mutlu günlerini orada yaþadým. Çocukluðumun farkýna orada vardým, özgürlüðün tadýný orada tattým. Ayný zamanda seni, aileni ve ülkeni tanýdým. Bana, Büyük Önderi, O’nun Ýlkelerini ve devrimlerini tanýttýn…

Þu ana kadar da, yeniden oralara gidebilme, 2003 þenliklerinde de yeniden birlikte olabilme ümidini taþýmýþtým; ama artýk bu imkânýmý ve ümidimi tamamen yitirmiþ durumdayým. Onun için sana mektup yazmak, duygularýmý paylaþmak istedim. Bu mektubu, mum ýþýðýnda, çok zor þartlar altýnda, yazýyorum ve çok zor þartlar altýnda da göndereceðim. Mektubumu aldýðýnda belki de ben yaþýyor olmayacaðým!

Sevgili kardeþim,
Biliyorsun ki biz þimdi, savaþýn içindeyiz. Birkaç gündür okula da gidemiyoruz. Dýþarý çýkamýyor, kimseyle görüþemiyorum. Kendimi o kadar yalnýz, o kadar çaresiz hissediyorum ki… Annemin, akrabalarýmýn yanýnda olmama raðmen keþke orda olsaydým diyorum. Sen, benden kilometrelerce uzakta olduðun halde, kendime en yakýn hissettiðim insan, sensin inan!

Ne kadar büyük acýlar içinde olduðumu anlatamam. Duygularýmý, düþüncelerimi, acýlarýmý kimseyle paylaþamýyorum. Çevremde acýdan, gözyaþýndan baþka bir þey yok. Aile içinde kimsenin kimseyi teselli edecek gücü ve cesareti kalmadý. Herkes acýlarýný ve gözyaþlarýný gizlemeye çalýþýyor. Bu yüzden anneme, babama da bir þey söyleyemiyorum. Onlarýn da ne büyük acýlar içinde olduðunu çok iyi biliyorum. Bu yüzden onlara da hiç bir þey yansýtmak istemiyorum. Onlar benim acýlarýmý, ben onlarýn acýlarýný gördükçe, daha da çok yýkýlýyoruz. Onun için acýlarýmý içime gömüyor, boðazýma düðümlenen hýçkýrýklarýmý bir zehir gibi yutuyorum. Biraz sonra postaneye gideceðim ve hýçkýrýklarýmý tutmadan, göz yaþarlýmý gizlemeden aðlayacaðým… Bunu bir de babamý ziyarete gittiðimde, hastane gidiþ ve dönüþlerinde yapýyorum.

Bugün savaþýn onuncu günündeyiz. Daha savaþýn ikinci günüde evimize bomba düþtü. Küçük kardeþim öldü. Babam yaralandý, hastaneye kaldýrdýlar. Þimdi ben de annemle birlikte bir akrabamýzýn yanýnda, bir sýðýnakta kalýyorum. Kaldýðýmýz sýðýnak gibi, hayatým da karardý. Ýçimde hiçbir yaþama sevinci hiçbir yaþama ümidi kalmadý. Bu küçük yüreðime, bu kadar büyük acýlarý nasýl sýðdýracaðýmý hiç bilemiyorum.

Günlerce, gecelerce düþünüyorum, soruyorum, sorguluyorum; ama on dört yaþýn aklýyla hiçbir çözüm bulamýyorum. Düþünüyorum, bu savaþlar niçin olur? Para için mi, mutluluk için mi? Birileri mutlu olacak, ben acýlar mý çekeceðim? Birileri mutluluðunu benim acýlarým üzerine mi kuracak?

Para, açlýðý ortadan kaldýrýr; ama hangi para benim acýlarýmý ortan kaldýrýr? Hangi servet benim kardeþimin acýlarýný dindirir ve onu geri getirir? Keþke aç kalsaydýk; fakat sizin gibi özgür, sizin gibi baðýmsýz olsaydýk…

Düþünüyorum, bu savaþalar niçin olur? Sorunlar illâ ki savaþla mý çözülür? Sorunlarýn çözümünde savaþtan baþka çözüm yollarý bulunamaz mý? Kinin, kan davasýnýn bile kýnandýðý günümüzde, savaþýn nasýl bir haklýlýk payý olabilir? Ben, bir arkadaþýmla kavga etsem, bir büyüðümün bana ilk söyleyeceði þey, “Utanmýyor musun, niçin kavga ediyorsun kardeþinle?” olur.

Þimdi ben soruyorum, büyüklerime: “Niçin kavga ediyorsunuz, hiç utanmýyor musunuz?”

Düþünüyorum; hayat, kitaplar, insanlar bana bütün insanlarýn kardeþ olduðunu, bütün insanlarý sevmem gerektiðini öðretti… Ve sevdim! Babam hep: “Ýnsaný sevmeyen, Allah’ý sevemez” derdi ve böyle örnek oldu bana. Ben, bu öðretilenlerle büyüdüm ve bu öðretiler, yüreðime sevgi tohumlarý olarak ekildi. Benim yüreðimdeki sevgi tohumlarý, sevgi çiçekleri açtý hep! Kim söyler, þimdi; hangi taþ yüreklinin acýmasýz elleri kopardý bu çiçekleri? Þimdi, kim yeniden harap olan gönül bahçeme sevgi tohumlarý ekecek ve o sevgi tohumlarý ne zaman çiçek açacak?

Sevgili kardeþim,
Ne çiçek kaldý gönlümde, ne tohum… sevgi adýna! Kopardýlar çiçeklerimi, kýrdýlar dallarýmý, tümüyle kuruttular sevgi baðýmý!

Sormak istiyorum! Bu muydu sevgi? Bu muydu kardeþlik? Bu muydu insanlýk? Hani çocuklar çiçekti? Hani çiçekler solmayacaktý? Hani çocuklar aðlamayacaktý, hani çocuklar
ölmeyecekti..? Büyükler hep yalan mý söyler, hep ikiyüzlülük mü yapar? Hep doðruyu söyler yanlýþý mý yapar?

Bana bir þeyler söyle! Nasýl yaþarým bu çeliþkilerle, bu ikiyüzlü dünyada, ikiyüzlü insanlarla..?

Þimdi bomboþ kalan gönlümü kin ve nefret kapladý! Ben kime ne yaptým ki beni ateþin içine attýlar… Kalem tutan elime, çiçek açan kalbime silah sýktýlar! Kimin hakký vardý ki benden, haklarýmý aldýlar?

Ben elime silah almadým, kimseye kurþun sýkmadým! Söyle, bu silahlar bu ellere göre mi yoksa bu silahlar bu ellere göre mi..?

Sormak, öðrenmek istiyorum! Nedir bu kin, bu nefret..? Bu mudur medeniyet? Bu mudur modern çaðýn modern insaný? Bu mudur küreselleþme? Bu mudur yükselmek, hayatlar üzerine hayatlar, yýkýntýlar üzerine binalar kurmak..?

Hani büyük ulus? Hani büyük devlet? Hani Avrupa Birliði? Hani Birleþmiþ Milletler? Hani Ýnsan Haklarý…

Ne olur dostum bana bir þeyler söyle! Ben sana BARIÞ, kendime SAVAÞ adýný verdim. Ne de olsa sen, adýn gibi özgürsün. Ne de olsa sen barýþýn çocuðusun, bense artýk savaþýn çocuðuyum!

Söyle bana! Özgürlük nedir? Baðýmsýzlýk nedir? Söyle bana! Nasýl özgür olunur? Nasýl baðýmsýz kalýnýr?

Sor büyüklerine! Onlar da mý bir þeyler yapamazlar kýr çiçeklerine..?
     
Dostum, beni baðýþla!
Dertlerimle dertlendirdim seni; ama dertlerimi paylaþacaðýný biliyorum. Hayat zaten bir paylaþým deðil mi? Yaþam zaten bir meþale deðil mi? Ben þimdi bu meþaleyi sana devrediyorum!

Hoþça kal, dostum!
Ben özgür olamadým, özgürce yaþayamadým! Dilerim, siz baðýmsýzlýk þemsiyesinin altýnda hep özgür kalýr, hep özgür yaþarsýnýz!

Artýk bende hiçbir güç kalmadý. En küçük bir seste yerinden fýrlayacakmýþ gibi çarpan kalbimde bir tek KORKUSUZLUK kaldý. Bir tek KORKUSUZLUK yüreðimde…

Artýk hiçbir þeyden korkmuyorum! Ne ölümden, ne savaþtan, ne silahtan… Geçsin þimdi üstümden füzeler, düþsün üstüme bombalar, yaðsýn yaðmur mermiler…

Þimdi sokaða çýkýyorum!
Þimdi hastaneye gideceðim!
Þimdi postaneye gideceðim!
Þimdi ölüme gideceðim!
Yaðsýn üstüme acýlar…
Yaðsýn mermiler…
Hoþça kal Özgür!
Hoþça kal özgürlük!
Hoþça kal hayat!
Hoþça kal barýþ!
Hoþça kal savaþ!
Hoþça kal…
Hoþça kal…

MUHAMMED EL…


( Bu mektup, Muhammed’in Baðdat’tan gönderdiði son mektup oldu.
O, bir Iraklý idi. Doðulu ya da Orta Doðulu, Avrupalý ya da Asyalý,
Amerikalý ya da Afrikalý ne fark ederdi ki…
O, bir kýr çiçeðiydi..! )


Mehmet KIYAK*
29 Mart 2003