Ýþte geliyor sonunda... Beliriverdi yüzü köþe baþýndan. O boðucu hava nasýl da melteme dönüþüverdi. Kalbimin baþkenti ýlýk ýlýk esiyor þimdi. Adým adým yaklaþýyorken huzurlarýna, duygularým mantýðýmýn yörüngesinden ayrýlmaya baþlýyor. Ruhumun anayurdundan kavimler göçü gibi hareketleniyor bir anda hislerim. Umutlarým, korkularým, utancým onunla beraber göçüyor benden, bir baþka bedene.

Yanýndan geçmek üzereyim þimdi. Arkadaþlarýmla sohbet edermiþ gibi, ilgisiz bakýþlarla seyrediyorum O'nu, içimdeki fýrtýnalara inat. Kafamý kaldýracak cesaretim olmadan, yanýndan geçiyorum yine. Tanrým! Varlýðýmdan habersiz bir bulutun yanýnda yürüyorum ya da yokuþa pedal basýyorum sanki. Bilemiyorum, diz boyu melankolideyken bu kadar maðrur olmaya hakkým var mý?

Can Dündar 'ýn 'Eðer' indeki gibi; "Hem herkes bilsin, hem kimseler duymasýn" istiyorsan iþin zor yani. Hele benim gibi aþkýný kaleminden kýskanan biriysen, senin öykün artýk bir þehir efsanesi oluyor demektir. Hayallerinin ve kaygýlarýnýn sevgilisinin, bu zamanda nasýl bu kadar masalsý olabildiðini, ne baþkasýna, ne kendine, ne de kalemine anlatmak imkansýzdýr artýk. Tek istediðin sonu yazýlmayan bir masalýn kahramaný olmaktýr.

Madem sonu yazýlmayan bir masalda, bitmeyen bir aþký arýyorsun; aþkýný yalnýz yaþayacaksýn o zaman. Platonik olacaksýn yani. Çünkü aþkýn en ölümsüz halidir platonik. Þarkýlarýn aksine "kalbe kolay, dile zordur söylemesi". Herkes yaþamýþtýr en az bir kere. Ama eriþilmesi ne kadar kolaysa anlatýlmasý o kadar zordur. Uluorta "Ben þu sanatçýya aþýðým" demek gibi olmaz mesela.

Çoðu zaman aradýðýn sureti iki bulutun arasýnda ya da çok sevdiðin bir romanýn yapraklarýnda bulursun apansýz. Belki bir ceylanýn ürkek bakýþýnda, ya da suyun sana doðru akýþýnda...

Zaten aþklar da su gibi deðil midir? Düþünsene; dünya varolduðundan beri havada dostça yaþayan oksijen ve hidrojen, yalnýz kaldýklarýnda hayatýn baþlangýcýný oluþturuyor. Hayat sudan baþlýyor çünkü... Normalde hidrojenin yanýcý, oksijenin yakýcý kimlikleri biraraya geldiklerinde; söndürücü olan su oluyor. Öyleyse düþündüðüm o ki; ben böylesi yanar, sen öylesi yakarken birleþmemiz aþkýmýzý da söndürür müydü? Belki de aþklarýn ömrü, suyun hikayesinde saklýydý...

Havadan sudan konuþup da aþkýný bilimsel ifade edebilen çok az insan vardýr herhalde. Neyse, bildiðim kadarýyla hayatta her türlü olay; ya da belli baþýna hayat, giriþ, geliþme, sonuç üzerine kurulmuþtur. Doðarsýn, yaþarsýn ve ölürsün. Gelirsin, görürsün ve gidersin... Her aþamada bu döngü tekrar eder kendini. Ama diyorum ya; platoniktir bundan münezzeh olan. Düþersen bir kere bu yola, görürsün, seversin ama sonunu getiremezsin. Kalbinde her sevgiye hatta farklý aþklara yer etsen bile platoniði unutamazsýn. Her hikayeyi bitirsen bile, platoniði noktalayamazsýn.

lal-i handan