Önceleri sana kýzýyordum,senden nefret ediyordum.Çünkü herþeyin müsebbibi olarak seni görüyordum.
Kendimce “ölüme ölüm!” diye bir slogan da ortaya atmýþtým.Ne demekse!
Anamý almýþtýn,babamý almýþtýn,sevdiklerimden tanýdýklarýmdan birçok insaný da…Nasýl kýzmam?Nasýl kin duymam?
Çok önemli þeyler yapýyormuþsun gibi kasýlmana da çok bozuluyordum.Kasýlmalarýný gördükçe hakaretlerimin ardý arkasý kesilmiyordu
.Kimi zaman saldýrýyý býrakýyor,yalakalýðý deniyordum.Oysa sen ne ondan ne de bundan anlýyordun.Bu umursamazlýðýn ise en çok çýldýrtýyordu beni.
“Niye kasýlýyor ki,niye kendini bir þey sanýyor ki.Doðada doðum olmasaydý o da olamazdý.Yani varlýðý doðuma baðlý.O sonraki,doðum ise öncekidir.Tabii önceki asýldýr ve de deðerlidir.Sonrakinin önceki yanýnda esamisi bile okunmaz.Hem istediði kadar kýyýmlarýna devam etsin;o kýydýkça ha bire doðuruyor canlýlar.Baksana en basitinden bir örnek,somon balýklarý kilometrelerce mesafeleri aþarak,ýrmaklarýn ters akýntýlarýna göðüs gererek ilk doðduklarý dereyataðýnda yumurtalarýný býraktýktan sonra ölmek için nasýl yarýþýyorlar.Yani bir somon ölüyor ama binlercesi de hayat buluyor.” diye düþünüyor ve seni küçük düþüren bir çýkarým ortaya atýyordum aklýmca.
**
Etrafýmdaki insanlarýn konuþmalarýnda,okuduðum yazýlarda hep suçlanan o idi.Bir ölüm olayýnda feryatlar gözyaþlarýna dönüþüyor,dövünmeler hýçkýrýklara…Giden gitmesine gitmiþti de kalanlarýn acýsýna yürek mi dayanýrdý.O yüzden baktým ki herkes ölümü taþlýyor.”Bir taþ da ben atayým.” dedim ve öyle de yaptým her seferinde…
Ýlk uyanýþým,fark ediþim gerçeði,bir filozofun “Ey ölüm,senden korkmuyorum.Çünkü sen varken ben yokum;ben varken de sen yoksun.” mealindeki sözü ile baþladý.Mantýken doðru bir akýl yürütmeydi bu söz.Bu ifadeyi doðru kabul ettiðime göre, onun bana bir zarar verebilmesi de söz konusu olamazdý.Öyleyse ona karþý bu düþmanlýðým nedendi?Haksýzlýk yapýyor olmalýydým.
Sonra bir yazarýn "her insan ölüme karþý kendini hazýrlamalý” ifadesi ufkumu biraz daha geniþletti.Nasýl hazýrlamalý diye sorgulamaya baþladým.Burada kasdedilen neydi?Tevekkül mü,kendi kendine telkin mi,kaçýnýlmaz sonun kabullenilmesi mi?
Doðaya baktým.Bir koyun hemen yaný baþýnda bir baþka koyun kesilirken biraz sonra o da kesilecek olmasýna raðmen kaçmayý düþünmüyor,önündeki samanlarý yemesini sürdürüyor.Belgesellerde bir yýrtýcýnýn yakaladýðý bir hayvan eðer kurtuluþ ümidi yoksa adeta “pes” dercesine teslim oluyor,kendini ölüme býrakýveriyordu.Tabii kurtulmak için amansýz bir mücadele verenler de yok deðildi.Hatta tam “artýk iþi bitti” denilebilecek bir noktada iken kendini kurtaranlar da vardý.
**
Ve sonunda gördüm ki bir canlýnýn yaþamýný sona erdiren ölüm deðil.Ölümün dýþýnda sayýsýz neden…Ölüm bunlardan bir veya birkaçýnýn sonucu.Mesela kiþi intihar etmeye karar vermiþ.Diyelim ki boðaz köprüsünden atlýyor ve hayatýný kaybediyor.Bunda ölümün suçu ne?Ya da bir hastalýða yakalanýyor,kurþun yarasý alýyor,yanýyor,zehirleniyor,trafik kazasý geçiriyor…Bunlarýn sonucunda yaþamýný kaybederse neden ölüm sorumlu olsundu ki?
**
Hatalý olan benim.Yanlýþýmdan dönmek istiyorum.
Özür dilerim.
Ama lütfen söyle: Sevgili ölüm dost muyuz?