-     Diktin mi?
-     Evet
-     Güzel.
-     Haklýsýn. Rahatladým.

Pantolonunda bulunan yýrtýðý dikmiþti. Yýrtýðý saklamak adýna, çareler aramak zorunda kalmýþtý. Pantolonunu aldýðý zamanlarý anýmsadý. Kaliteli kumaþtan yapýlmýþ olduðunu kendisine anlatan, maðaza görevlisine güvenmiþti. Her þeyden ötesi, kendisinin de çok hoþuna gitmiþti. Anýmsamak istemediði ise pantolonu aldýðý günden sonra geniþlemekte olan bedeniydi.

-     Dikmeyi nasýl becerdin?
-     Sorma. Çok zor oldu.
-     Anladým.
-     Ama diktim.

Yaþadýðý süre boyunca üstüne koymuþ olduðu ne varsa yýkýlmýþtý. Bunlarýn bir anda olmuþ olmasý, canýný sýkýp durmuþtu. Koyduklarýnýn yýkýlmasýna neden olan þeyin ise etten deðil ama eften püften olduðunu öðrendiðinde, þaþkýnlýðý bir kat daha artmýþtý. Ama zor anlarý atlatmasýný biliyordu. Her atlamanýn ardýndan da düþülecek olmasý gerektiðiniyse unutuyordu.

-     Dikmiþsin!
-     Diktim. Diktim.
-     Fena olmamýþ.
-     Birde bana sor.

Diktikçe kazanýyordu. Kazandýkça da daha çok dikmek istiyordu. Birbirini tetikleyen durumlar arasýnda tetikçi olmayý seviyordu. Boþ yer kalmayacak þekilde oluþturduðu hayat felsefesine bile yeri gelse Eiffel Kulesini de dikecekti. Ama eþi benzeri olmayan binalar dikmeyi seviyordu. Bunlarý diktirmeyi isteyenleriyse baþ tacý edip duruyordu.
Diktiði onca binalara karþýlýk olarak bir aðaç fidaný dikmeyi akýl edemiyordu.

-     Dikiþ kursuna mý gittiniz?
-     Çok komiksin!
-     Evet. Öyleyim. O elinizdekiler nedir?
-     Jöle
-     Hým. Parlak kafalý çocuklarsýnýz.
-     Öyleyiz.

Altý üstüyüm. Ama bildiðini sandýðýn yedi rakamý deðilim.