Karışık duygular içerisindeyim, zihnim ise berrak. Bulunduğum yer hikayelerde yazılanlardan çok uzakta. Ayaklarım toprağın tozuna bulanır, durmadan yürüyorum. Varacağım yeri düşünmeden, yaklaştığımı görmezden gelip, yürüyorum. Üstümden dökülenler ruhumdan kopmuşçasına acıtır beni. Suskun kalıyorum. Ruhumun labirentinde saklanıyorum. Sen beni bulana kadar hayatın tüm ucubeleriyle savaşıyorum. Haykırışlarım sessizlikte, yaralarım gözyaşlarımda. Yürüyorum; eğile büküle, yutkuna yutkuna içimden geçip giderken Zaman. Durdurulamayan.
Şaşırtıcı hızı var, farkına varmak anlatılmaz, gerçeğine katlanılmaz. Onunla bir derdim yok, akışına kapılıp gidiyorum. İnsan olmanın güçsüz yanı , Aşil topuğumuz bu. Kaderimiz değiştirilemez. Söyle bana, Zaman’ı yenebilir miyiz? Söyle bana Aşk’ım.
Neden ağladığımı bilmiyorum. İçimde bir duygu buna sebep. Gözkapaklarım ağrıyor. Gözlerim küçük birer çizgi halinde. Bütün bunlara rağmen bedenim, duyularım iyi. Güneşin bulutların ardından çıkıp penceremden girmeye çalıştığını görebiliyorum. Etrafımda olanları duyabiliyorum. Kahvenin tadını alıyorum. Hayat. Köle tüccarı gibi çökmüş nefeslerin üstüne.
Ne diyeyim. Suçlasam mı onu, kaçsam mı, itaat mı etsem? Sen ne dersin Aşk?..
Bunalıyorum. Bildiklerimden kaçmaktan, nezaketin içinde kalmaktan, kendimden uzaklaşmaktan.
Haklısın demekten yoruldum. Peki demekten bezdim. Kendimi görmezden gelmekten nefret ettim.
Bunalıyorum. Cehaletin kibrinden, aymazlığın cesaretinden, kendini keşf etmeyenden…
İnsan kendini bilmeli. Öncesinde anlamalı, kendini bulmalı. Mesele yeme içme olmamalı. Hayat - memat değil, ışık olmalı. Kendini aydınlatmalı, yanmalı. Öyle böyle değil Aşk ile kavrulmalı.
Aşk’a teslim olmalı. Sonrası kıyamet.
İnsanım ben. Seçimim değil. İnsanım ben, tarihin her sayfasında varım.
eylül
