En olmadık yerlerde akmak için adeta çırpınan göz yaşlarımın varlığından yoruldum. Yalnızca ruhumla, senin yanıbaşından her seferinde çekip gitmekten yoruldum. Sırtımda hergün, seni bir gün kaybedebilirimin kaygısını taşımaktan yoruldum. Senden alamadığım sevgiyi başka kalplerde aramaktan ve o kalplerde tutunamamaktan yoruldum. Hiç bir zaman senin istediğin gibi bir kız çocuğu olamadım. Senin bende görmek istediğin şeklin çok uzağındaydım ben. Yalnızdım, sizin bunu göremeyeceğiniz ,farkına bile varamayacağınız yalnızlıklarda yaşadım yıllarca. Aramızda ki bu derin uçurum ve iletişimsizlik günden güne öldürücü bir kanser gibi dağılıyordu oysaki yaşamımın her bir yanına. Beni anlamayı, yüreğimi okumayı bir gün bile olsun denemedin ne yazık ki. Oysa senin beni hiç görmediğin bir dünyada, ben gizliden gizliye hep sendeydim. O acımasız zaman diliminin seni benden bir gün alabilecek olması fikri ve endişesi kavurdukça kavuruyordu yüreğimi.Ne kadar da acı, bunların hiç birinden haberin bile yok oysaki , yatağında pek bir rahat şekilde uyumaktasın şimdi. Ama inan bana o rahatlığına bile duacıyım şimdi, yeter ki sen ruhunla var ol hayatta.
Büyüyemiyorum anne, görüyorsun işte, kalbimdeki alev alev yanan o sevgi eksikliği bir türlü büyütemiyor beni. Gece oluyor, uzaktan uzağa uyumanı ve nefes alıp almadığını kontrole dalıyorum. O beyaz saçlarının, yastığının hemen üzerine dökülmüş olmasını izliyorum, bir bilsen ahh nasıl acıyor kalbim o esnada, aramızdaki bu uzaklık, bu yabancılaşma , bu çekişme , bu meydan okuma yüzünden nasıl yorgunum artık bir bilsen. Güçsüz düşüyorum anne, hayatıma giren insanların savaşında esir düşüyorum gösterilen en ufacık bir sevgi karşısında . Ve sonunda bir dünya yarayla ve acıyla kalıyorum , yine en başa, kendime dönüyor ve merhem olmaya çalışıyorum acımasızca kanatılan ruhuma . Ölümü çağırıyor artık saatlerim, çünkü senden önce gitme fikrine bile hazırım. Yeter ki yüreğim senin yokluğunla ve acınla sınanmasın. Sağlığıma dikkat etmiyor, nefesim kesilene kadar sigarayı, dumanı soluyorum o zavallı ciğerlerime. Umudun bittiği, insanın alçaldıkça alçaldığı, sevginin hükmünü kaybettiği bir dünyada mutlulukla yaşama, yaşayabilme fikrine o kadar uzağım ki, önümde duran bunca gerçekleri görmezden gelebilecek bir yürek yok bende. Ne kadar hasssas ve ne kadar yaralı bir ruh olduğumu bir parçada olsa görebilseydin keşke . Yüreğinde sevgi ve değer biriktirmeyenlerden bile adeta sevgi dilenmek durumunda kaldığım o son derece küçük düşürücü olan ve bana yakıştıramayacağınıda çok iyi bildiğim zamanlarım hakkında bir fikrin olabilseydi keşke ...
Sana sarılıp ağlamaya ne çok ihtiyacım var şimdi...
Yüreğimdeki sızılar ...
-Edibe Toğaç- ...
