AŞKA AÇARIM GÖZLERİMİ
Kül rengi yapraklar savurur pencereme
Derin iç çekişleri giden zamanın
Hüzne açarım gözlerimi bir kez daha hüzne
Can çekişen dostluklar iz bırakır belleğimde
Çok derinlerdedir kökü
Böyle sessiz bir ölümü yediremez kendine
Milyarlar içinde ben neyim
Tohum değilmiyim toprakta yapıda harç
Ölümü hakedeni kentsoylu yargıların
Ya çatlarsa damarlarım
Kanım otlar üzre akarsa ya
Bu bir elimde ağıtlar
Ve tasasız kahkahalar diğreinde
Yürürsem üzerinize
Gece ile gündüzün kesiştiği çizgide
Yeryüzünün gökyüzüyle öpüştüğü çizgide
Karıştığı çizgide cesaretle korkunun
İhaneti altederse direnme
Kırarsa sandalyesini sanık
Söz sırası bende derse
Yaralanmış suskunluk
Ne der ellerini ölüme büyüten cellat
Milyarlar içinde ben neyim
Damla değil miyim denizde ormanda yaprak
Katli vacip dediği halifenin papanın
Ya kör olmaya direnirse gözlerim
Karşı koyarsa boynum bükük durmaya
Bu bir elimde yüreğim
Çok olmanın coşkusu diğerinde
Yürürsem üzerinize
Duvarlar saklamazsa artık gizini
Odalar dar gelirse dar gelirse yakınmalar
Büyüyen düşlerine küçük insancıkların
Yalnız ekmekle yetinmez olursa sofra
Sığmazsa çiçek saksıya
Kırarsa balıklar akvaryum camlarını
Ssevgiye mahsustur deyip yapraklarım
Utanırsa tarih artık kirletilmekten
Çatlarsa sabrın kahrolası taşları
Ne der ellerini ölüme büyüten cellat
Yeşerir kül rengi yapraklar penceremde
Coşkulu soluğuyla gelen zamanın
Aşka açarım gözlerimi bir kez daha aşka
Yeniden dirilir dostluklar yüreğimde
Bu kez ölümsüz hem de bu kez bambaşka.
