Sayılamayan her gün ,
Geciktirilemeyen her saniye ,
Özleme teşvik sebeplerden ikisi sadece .
Gözlerim kısık bakarım ya etrafa hani ,
Böyle anlamsız bir gülümseme ,
Her zaman aynı semt , aynı park , aynı bank ,
Ve aynı ağacın o sahiplenen gölgesi ...
O kadar seviyorum ki orayı ,nedeni nedir bilmem .
Gözlerimi kapayıp rüzgara çeviriyorum yüzümü ,
Dertlerimi döküyorum ona , içimi ferahlatıyor azda olsa .
Üzüntüyü alıp huzur bırakıyor bende .
Nedenini biliyorum artık , tek başımada olsa
Ben seni en güzel orda yaşıyorum aslında . ]
