Bir kahve telvesi hayatım,
Falcıların infazında.
Tüm yorumlanmış yaşamlar gibi;
Bir bekleyenim,
Bir düşmanım,
Bir de yol var bana gözüken.
Bu istanbul günlerinin
Yoksunluk sendromunda.
Şimdi yaşadığım;
Gitmek vaktinin olmazları
Yoldaşım, bir köprü altı çocuğu
Hayatı çekiyoruz ciğerlerimize
Hayallerimizi kaybettik,
Hüzümsüzüdür!
Bulana dek;
Dönmeyeceğiz!
Bütün şehir, martılara emanet!..
