Yerde yatmis gökyüzünün yavasca karanliga bogulmasini izlerken seni düsünüyorum yine. Kimbilir nerede, ne yapiyorsun varligimdan habersiz. Kimbilir en son ne zaman aklina geldim, en son ne zaman düsündün beni. Bazen acaba sende mi benim gibisin, telefona her elini uzatisinda elektrik çarpmiscasina geri cekiliyor, beni arama girisimlerini sonucsuz birakiyorsun diye düsünmeden edemiyorum. Biliyorum, belki sadece kendimi avutmak için seçtigim bir yol, ama belkide gerceklige yakin bir hayal...
Sana yazdigim kacinci yazi bu merak etmeden duramiyorum. On? Yirmi? Bilmem. Içimden geldikce yaziyorum iste. Düsündüklerimi içimden kusarcasina atabilmem için olusan ender firsatlardan biri yazmak ve bende bunu sonuna kadar degerlendiriyorum. Acaba birinin sana yazilar yazdigini bilsen tepkin ne olurdu? Tahmin bile edemiyorum ve bu bana öylesine derin bir aci veriyor ki...
Tanimiyorum seni... Tanimak istedigimden de emin degilim aslinda. Neden mi? Çünkü tanistigimizda karsimda umdugum gibi birini bulamamaktan korkuyorum. Senin kazdigin temellerin üzerine kurdugum hayallerimi en kücük bir hareketin bile yikabilir ve ben bunu kaldiramayacak kadar kücük bir kizim.
Insanlar sana karsi hissettiklerimi "platonik ask" diye isimlendirmekten hiç çekinmiyorlar. Oysa ki benim hissettiklerim ne ask, nede platonik. Peki ya ne öyleyse? Bir ismi yok aslinda. Bir ismi olmadigi gibi, anlatilcak birsey de degil. Sadece yogun duygular... Kimsenin anlamadigi, anlamaya çalismadigi ve çalismayacagi kadar yogun duygular.
Okuyamayacagin bir yazinin - belkide son yazinin- son satirlarini karaliyorum simdi... Düsünmeme firsat vermeden soguk ve güclü darbelerle, kagidimda durmadan oynayan kalemim son nefesini vermeden önce tek bir sey aciklamak istiyorum. Seni seviyorum ama bu sevgi ne arkadasca nede ask...
