Sabah kapımda beliriyor bir karanlık
gözlerimi açıyorum
Seni görebilme umudu dolduruyor içimi
karanlıklarımı seninle aydınlatıyorum
Ayaklarım hızlanıyor
üstümü hemen giyip yüzümü yıkıyorum
Eğer görebilirsem seni diye
gözlerimi iyice temizliyorum
Sonra bir hüzün fırtınası kopuyor tepemde
Evden çıkarken
göremeyeceğimi konuşamayacağımı hissediyorum
Susuyor yavaşlıyorum
İşyerinin açılış sesinin kulağına iliştiğini düşünerek
daha bir hırçın çekiyorum kepenkleri yukarı
Ama bildiğim gibi senin umurunda olmuyor
benim var olmam ya da hiç gelmemiş olmam
Saati gidişine ayarlamış çalmasını beklerken
gözlerim kilitli kalıyor saniyelere
Kulaklarım merdivenlerden inişinin ritmini bekliyor
pür dikkat bir ürkek kuş misali
Arkandan bakmak için buruklaşıyorum
Unutmak istiyorum genelde
Genellikle başka şeylere kafa yormak
tükenmek, çalışmak ama unutmak
Gidişlerini unutmak istiyorum
Her sabah her kapının açılışı senin
Her yürüyen sen oluyorsun sokaktaki
Paranoyaklaşıyorum biliyorum
ama atlatamıyorum
Alıkoyamıyorum kendimi
seni görebileceğim birkaç saniyeden
İçimin hüznü olacak olsan da yapamıyorum
Nedenini asla kimse soramıyor ama
dediğim gibi
her kapı açılışı senin olduğu için beklide
yavaş yavaş kapıya götürüyor ayaklarım beni
Kasada müşteriler ne oluyor diye bakmasınlar diye
bile
her tarafı ayna görevinde yansıyan şeylerle doldurdum
Kıpırdamadan olmasa da yarı yola gelerek kapıda gözükmeden seni izliyorum
Biliyorum ben manyaklaşıyorum
Hiç benim olmayacak
olmayacak ama olmasını istediğim
olması için çaba bile sarf edemediğim
Ama beklide çok
her şeyden çok istediğim, inkâr ettiğim
Kendime söylemekten aciz kaldığım
yegâne evcil uysal bir acım oluyorsun
Belki bu ben olmasam da
başka bir yerde
başka bir zaman
Ama mutlaka olacaktır sana ait
sana dair bırakabileceklerimi
duygularımı nefes almalarımı
yaşamak istediğim yaşayamadıklarımı
yaşayan bir insan
Ama biliyorum ki
kimse yaşamayacak ve
kimse aşkı benim tanıdığım kadar tanımayacak
Senin sayende…
D.Erdal KAYA
02/09/09 11:39
