Bir Dosta Mektuplar 13
Çok oldu sana yazmayalı dost çok oldu
Ayten’i yitirdiğimden beri
İnan elim kalem tutmaz oldu
Nice geceler uykusuz kaldığımda
Hep sen geldin yadıma
Bir küsüş küsmüştün ki kadınlara
Tümünün adını anmaz olmuştun
Kızardım sana, vefasızlığına
Boş verdim o vefasız Yelda’yı
Ah... o Ayten var ya vefasızın vefasızı
Dinmez oldu yüreğimdeki sızısı
Unutmak nasıl olur anlatır mısın bana
Unutur mu bunca acıya katlanan
Uğrunda ölümü bile göze alan
Terk edilmişliğin acısıyla yanan
Unutamıyorum dostum unutamıyorum
Öylesine derin ki yaram
Kaç gün oldu unuttum
Açtım yedi yüzlük şişeyi
Kesmedi açtım yenisini
Efkar bastı ağladım doyasıya
Öylesine bağlanmışım ki
O Ayten denilen vefasıza
Onsuz yaşamaktansa dedim
Son vereyim yaşamıma
Kalktım kalınca bir ip buldum
Bağladım ucunu salıncak halkasına
Öbür ucunu düğümleyip taktım boynuma
Devirdim ayağımın altındaki sandalyeyi
Bre aman yaşamak ne güzelmiş meğer
Uğraştım kurtulmaya ne gezer
Yaşam gözlerimden ne tez siliniyordu
Gözlerimi açtım hastanede
Bir de baktım baş ucumda
Bizim Nevres oğlu
Kahya oğlu da derler ona bilirsin
Meğer o kesmiş boynumdaki ipi
Nasıl da yetişmiş tam zamanında anlayamadım
Anlayacağın dost son anda yırttım kefeni
Yaşamak güzelmiş umarsız olsan da
Nevres oğlu demediğini komadı bana
Değer mi be kardeşim değer mi
Vefasız bir kadın uğruna ölmek
Hem de bu güzel dünyaya
Kirli bir ipin ucunda veda etmek
Ne söylese haklıydı Nevres oğlu
Yaşamak gerekir son nefese dek
Hem de en güzel sevgilerle dolu dolu 9 Aralık 2001
Özcan NEVRES
