Yarın, belki yarın
Bu sözü söylemeyen varmı hayatta, bugün ailemizden küçücük bir gülümsemeyi, öbürgün sebebsiz kırdığımız bir dosttan af dilemeyi, bir başka gün yaşayamadığımız özlem duyduğumuz herşeyi, hatta yaradana olan kulluk borcumuzu bile ertelemedik mi?
Kaçıncı çeyreğini yaşadığımızı bile bilmediğimiz şu kısa hayatta nekadar çok şeyi erteledik hiç düşündüzmü?
Daha neyi, nereye kadar erteleyeceğiz?
Yoksa, bugünlerimizde dünlerimizin yarınları değilmi?
Yarınlar hep olsada bizim için birgün bitecek.
Yaşamı daha fazla ertelemeyelim.
Birşeylere bir yerden başlamanın zamanı artık gelmedimi?
Çok geç olmadan, hadi, hemen başlayalım.
Kırdığımız dostlardan af dilemeye, çevremizdekilere seni seviyorum demeye (seni seviyorum anne, seni seviyorum arkadaşım, seni seviyorum oğlum, kızım,amca...)
Daha nice açılmış okunmayı bekleyen sayfaları okumaya.
Nedersiniz?
Yoksa, gene yarınmı?
