Bu bir düşmüydü
Yoksa bir şans mı verildi
Gömleğinin yakalarını açmak istedi
Göğün gözleriydi gözleri
Gökyüzünü seyretmeye koyuldu
İlk defa insanların gözlerinin içine bakmayı denedi
Birazdan kendini hayatında ilk defa iyi hissetmeye başladı
Bulutlar kocaman bir anne olup kucağına aldı
Eskiden olduğu gibi emzirdi onu
Böyle mi sanıyordu
İlahiden bir mısrayı diline dolayıp
Ayağının altındaki betona taşlara söylemeye çalıştı
Canlılıktan , iklimden, sonsuzluktan, hayattan yana yepyeni heyecanlarla türküler söyledi
Birşeyler sahici şeyler ilk defa oluyordu
Bütün bunlar düşmüydü
Yoksa bir şans mı verilmişti
O gün ilk defa aynaya bakmadı
Kendi kendini pek sevdi
Yüzünü gökyüzüne döndüğünde
Orada sihirli bir peri gibi gülümseyen kendini gördü
Şehrin, trafiğin, kalabalığın, sıkışmışlığın, yalanın, sülükleşmenin
Mecbur olmanın, bırakıp gidememenin, oturup ağlayamamanın
Bir şey yapamanın ortasında yüzünü hep gökyüzüne döndü
Orada sihirli bir peri gibi gülümseyip ;
“herşey yolunda” diye mırıldanan kendisini gördü
] ]
KİTAP İZLERİ
Eşekli Kütüphaneci
Fakir Baykurt
Fakir Baykurt’un Vasiyeti: Kapadokya’da Bir Umut Destanı Bir yazarın son eseri, genellikle edebi bir vasiyetname niteliği taşır; kelimelerin ardında bir ömrün birikimi, son bir mesaj
İncelemeyi Oku