R
27 haziran sabahı heyecanla uyandık sabah 5 de yollara düştük yollara.. kızım 3 aylık ve kucağımızda herşeyden habersiz..diğer kızım yanımda arabamızın arka koltuğunda yastığıyla geliyor ama uyuyamıyor heyecandan, çünki evimizi görmeye gidiyoruz., kendi evimizi.. ne kadar hoş bir duyguymuş allah herkse tattırsın..1 buçuk saatlik yolculukla vardık evimize..yaşadığımız kentin en sınır köşesinde bir sitede..yamaçta ve cadde kenarında olması camiye ve okula yakın olması hoş geliyor bize. Aslında oturmaya niyetimizde var değil.Bulunduğu mühit gözümüze tenha. gönlümüze ırak geliyor..Hep istanbulda yaşamak istemiştik eşimle, evliliğimizin ilk yıllarında bunun hayalini kurmuştuk, ve nihayet istanbulda olmuştu evimiz ama kuşların tanımadığı yerdeydi, eyüpte uçuşan kırlangıçlar, galatada ötüşen martılar bilmiyordu burayı , istanbulun en kenarısındaydı ve istanbuldu hasper kadar..Anahtarımızı aldık, içini gezdik, fotolar çekildik eve dair duyguları, merakları, bilgileri yaşadık eşimle gün boyu, sonra dönüş..yolda şöyle dedik '' istanbuldan rüzgarı deyse arada evimizin duvarına yeter'' biz aslında eve alamak istemiyormuşuz onu anladım, biz istanbulun bağrında istanbulun kuşlarıyla, türbeleriyle, minarleriyle, simitçisi, biletçisi ile yaşamak istiyomuşuz, şimdi istediğimizi sandığımız evimiz var var olmasına da istanbulun kuşlarının kanat çırpmadığı köşesinde.. olsun.. varsın.. yinede rüzgarı esse arada, deyse evimizin duvarlarına yetecek bize istanbul adına..)
