"13 Ekim 2025'te uyandım, dünya hala dönüyordu. Sanırım en büyük hayal kırıklığım bu." - Albert Camus (kurgusal)"

yazı resim

Vişnemsi rengin
Damağımda, o ekşi tadın
Benzemiyor hiç bir dala gözlerin
Rize’mde bile görmediğim
Hani az gülebilsen...
Menevişlense!...
Benzeyecek yeşiline kuzeyin.

Onca emek, çaba
Sanki boşuna
Solgun, kızıl gülce meyvelerin
Işveli dudaklardır
Onca yıl geçti de
Kanmadık ikimiz de
Ben sana, sen çoğa .

Huyun suyun
Biraz bal biraz zakkumun zehiri
Ne uzun ne kısa boyun
Uzatsam elimi
Sana- dokunmak için
Ah! O kara- yeşil yaprakların
Koynuna alsa beni
Saklansam-sarıp sarmalasan
Gün de istemem hani

Dikenin yapraklarınca çok
Önemsizdir aslında
Bana batmasa
Bilmek istemem, neden?
Üzümlerin herkese…

Yer tutmuşsun kendine
Bozkırın kilisinde
Kendini çoğaltmaktasın kederinle

Denelerin herkese var
Bir ben uzatsam elimi
Dikenlerin har...

Engelim sensin, gelemem sana
Bu kesin
Çaresiz gönlüm, susmuyor
Usumla kavgada...
Yine de
Ah! Özlüyorum seni
Neyleyim Çalıüzümü
Neyleyim!...
Ben sende açtım gözümü
© Ildiz

KİTAP İZLERİ

Eşekli Kütüphaneci

Fakir Baykurt

Fakir Baykurt’un Vasiyeti: Kapadokya’da Bir Umut Destanı Bir yazarın son eseri, genellikle edebi bir vasiyetname niteliği taşır; kelimelerin ardında bir ömrün birikimi, son bir mesaj
İncelemeyi Oku

Yorumlar

Başa Dön