Onlar belki yıkılıp gitmiş hayatların başrol oyuncuları,belki başlamadan bitmiş bir hayalin son kırıntıları,belide küçük masum melekler;onlar savaşın çocukları
Onlar istemezdi böyle olmayı savaşın tam ortasında yer almayı,sessizce yok oluşları seyretmeyi. sonu olmayan bir yolda sonsuzluğa gitmeyi. Bir oyuncak,bir tatlı söz beklerken, bombalar,kurşunlar karşılık vermişti onlara. Çocuktular,çocukluklarını yaşayamadılar;kalem,kağıt tutmayı bekleyen eller silahlara sarıldı;salıncakta sallanması gereken bedenler tabutlara merhaba dedi. Ağlamak istediler kimi zaman,g,den ve dönmeyecek olan annelerine,babalarına;ağlamak istediler sahip olamadıkları mutluluklara .Kaçmak istediler bazen,yine olmadı tek başlarına değillerdi çünkü;mermi sesleri,çığlıklar,şarapnel parçaları en yakın dostlarıydı onların. intikam duyuyorlardı,bilinmeyene,kendini gösterme cesareti olmayana. Onlar oradaydı ama ya karşıdaki?Acıyı,sefaleti,hüznü,mutsuzluğu getiren,hayallerin başlamadan bitmesine sebep olan neredeydi?
Ve zaman geçti aradan. Mermi sesleri yerini sessizliğe bıraktı. Sesler çıkmıyordu,inlemeler savaş kendine yeni kurbanlar aramaya gitmşti.Onlar hiç bir zaman savaşın yanında olmamışlardı aynı diğerleri gibi ,şimdide olmayacaklardı.Şimdi onlarda savaşa karşı koyacak,kana susayanları susturacaklardı.onların sahip olduğu anılara kimse sahip olmasın diye,çocukların şen kahkahaları bomba seslerini bastırsın ,savaşın çocukları bir daha hiç anılmasın diye!!!
