Bir ağıt duyulur uzaklardan
ne duyan var ne de bilen
aslında var da yok...
Çaresiz dönüverir gözler yere,
başlar avuçlara gömülür.
Bir feryat yırtar göğü
kaldırımlar kan....
yere savrulur küçücük eller
bir el yüreğinde,kocaman.
Yanı başında çaresiz gözler,
Yok artık gökyüzünde yıldızlar
umutlarla söndü birer birer...
Kuş sesleri yerine yankılanan kurşunlar
büyüklerin hayaliyken şimdi çocuk olmak,
çocuklarınsa hayali, şimdi büyümüş olmak.
Çünkü ölüm varken büyütülmüyor çocuk
çünkü ölüm varken büyüyemiyor çocuk...
Bir ağıt duyulur uzaktan
ne duyan var ne de bilen
aslında var da yok...
Soğuk bir taş okşar şimdi başını
Toprak söyler ninnisini...
Ne için? Kime?
Oysa hakkıydı çocuk olmak...
