Bazı programcılarımızın günümüz içinde başını ağrıtan bir sorun var.
Konu başlığındaki gibi bu sorunun adı sponsorluk.** Sanatçılar,şairler,sunucular vb gibi bu ülkenin kültürünü icra etmek isteyen deneyimli insanlar ne yazık ki sponsor engeline takılıp programını icra edemiyor.
Bu nedenle kalitesiz programlar devam ediyor, işi bilen insanlarda bu kulvara küsüp kendi kabuğuna çekiliyor.
Ankara da yerel yayın yapan bir radyo da programını icra eden 12 yıllık deneyimi olan
bir arkadaşım işinden ayrılma konumuna gelmiş.
Sorun farklı: görme engelli dedikleri benim özel insan dediğim bir arkadaşım.
Fakat program hayatı boyunca hiçbir sorun yaşamadan profesyonelce programını icra eden bir dost.
Radyo müdürünün radyoda onun için söylediği bir söz çok dikkat çekici aynen aktarıyorum.
-.... Körün topalın bir radyoda ne işi var....
Arkadaşım telefonda üzgün bir sesle kendisine edilen bu sözü bana söylerken boğazında düğümlenen o son kelimeleri de ne yazık ki bu oldu.
Engelli bir insan yok sen profesyonelsin dedim arkadaşıma ve arkasından ekledim.
..... Allah yürek engelli etmesin insanları.
Şimdi bu arkadaşım başka bir radyo arayışı içinde ama bu seferde karşısına sponsorluk engeli çıkıyor.
Eğer sponsorun varsa işi bilmene gerek yok iki dakikada programcıda olursun gündemde de.
Peki ya sanatçıların durumu;
Onlarda sokaklarda fazlasıyla var nasıl olsa.
Halkın kulağını dolduracak onları oyalayacak birkaç satıra sahip sponsorlu biri var yetmez mi programlarda ?
Ayrıca halk sanatçı görmek istemiyor her geleni kabulleniyor böyle alıştırılmış bu millet hatayı da geç fark etse ne önemi var ki ,.. göstermelik bir şeyler yapılır nasıl olsa.
Peki ya o insanların mağdur olmasını halk istiyorsa.....
Peki suçlu farkında olmadan bizlersek....
Peki biz o insana o lafları işitmesine sebebiyet verdiysek.....
Sanırım herkesi alkışlamamayı öğrenmemiz gerek.
Önce kendimizden başlayarak...
