Geçen zamanin boşluğunda,
Yaprakları her gün solan bir çiçek gibiyim
Dagilmiyor, bulutlar hep yağıyor yagmurlar
Bahar yaklassa da canlanmiyor yapraklarım
Geçti ,yine hüzün bulutları
Saklayamadim gözyaşlarımi
Rüzgar eser süpürür belki bir gün
Ölümün ardından kalan kurumus toprakları
Yas geçince kaybedilen her cana
Her zamankinden daha fazla acı çekiyor beden
Bir yaprak daha düştü dallarimdan
Sessizlik ve gözyaşlarım geri kalan...!
Papatya
