"Yarın 13 Ekim. Bazı fikirler, tıpkı bazı insanlar gibi, çok yaşlanmak için yaratılmamıştır." - Oscar Wilde"

İyi Değilim Ben Bu Aralar

Yardım et bana, ne olur! Ya git ya da iyileştir beni. Gel desem gelirsin ya hani. Gel ! Kurtar beni bu sürüklediğin uçurumdan. Nasıl göründüğüm umurumda değil. Yeter ki gel !

yazı resim

İyi değilim ben bu aralar.
Benliğimden ayrılıp başka diyarlarda geziyorum.Mantıklı olmayan şeyler yapıyorum.
Kendime bile itiraf edemediğim şeyler yaşıyorum.
Bazılarına iyilik, bazılarına kötülük yapıyorum.
Önce seviyor, sonra sövüyorum.
Kah ağlıyor , kah gülüyorum.
En kötüsü de bunu kendi kendime yasıyorum.
Hayatımda hiçbir olumsuz durum yokken kendimi depresyonların en dibine sokup sokup çıkarıyorum. En yakınımı kaybetmişim gibi ağlamak, sonra da ağladığım için kendime kahkaha atarak gülmek istiyorum.

İyi değilim ben bu aralar.
Hiç iyi değilim.
Aklımı,mantığımı,beynimi,yüreğimi kemiren duygularla,olaylarla savaşıyorum.
Buna gücüm var mı bunu da bilmiyorum.
Şimdiye kadar çok şeyle savaştım, çok hayal kırıklığı yaşadım, çok insanla tanıştım ve herkes gibi çok yara aldım. Ama en önemlisi bırakmadım kendimi. Evet, belki sabahlara kadar ağladım ama umutsuz olduğumdan değil, bir sonraki güne daha güçlü uyanabilmek için ağladım. Döktüm içimi yine böyle kağıtlara,sayfalara, öyle rahatladım.

İyi değilim ben bu aralar.
Yüzüme tokat gibi çarpan kelimelerle kurumaya çalışan yaralarımı daha çok kanatıyorum.
Belki istediğim için belki de bir daha yapmamak için.
Bilmiyorum. Ne yaptığımı, ne söylediğimi, ne hissettiğimi bilmiyorum.
Tek bildiğim salak bir çocuk gibi davrandığım.
Karşıdan bakıldığında nasıl göründüğümü çok iyi biliyorum.Kimsenin umurunda olmadığımı da.
Ama içimi açmak isteseler bilirler belki de ne kadar hassas bir kalbe sahip olduğumu.
Noktadan virgüle kadar her şeyi ince eleyip sık dokuduğumu.
Kırmamak için elimden geleni yaptığımı.
Güzel bir sözcük için kaç saat beklediğimi.
Beklediğimi, çok beklediğimi...

İyi değilim ben bu aralar.
Kimsenin bilmediği asla da bilmeyeceği şeyleri kendi kendime kapatmaya çalışırken ağlıyorum yine.
Görünmeyen gözyaşlarımla güçlü kalmak için savaşıyorum.
Acımın fotoğrafını çektim, aldım elime bakıyorum,konuşuyorum onunla.
Yardım et bana, ne olur!
Ya git ya da iyileştir beni.
Gel desem gelirsin ya hani.
Gel !
Kurtar beni bu sürüklediğin uçurumdan.
Nasıl göründüğüm umurumda değil.
Yeter ki gel !

KİTAP İZLERİ

Masumiyet Müzesi

Orhan Pamuk

Hatıraların Varlığa Dönüştüğü Yer: Masumiyet Müzesi "Hayatımın en mutlu anıymış, bilmiyordum." Orhan Pamuk'un 2006'da Nobel Edebiyat Ödülü'nü kazanmasının ardından yayımladığı ilk büyük romanı olan Masumiyet
İncelemeyi Oku

Yorumlar

Başa Dön