Kanayan dudaklarım

Bir fotoğraftan geriye,
Parkta oynayan çocukların sevinci kalıyor
Yüreklerinde güne bakan umutlar peşinde,
Karanlığa topyekün isyan ediyor,
Kaybedilen aşklara yenilenen sevdalar gibi,
Çöplüğe dönüşen denizlerimden,
Kanadı kırık martılar havalanıyor
Ve elinde çocukların
Kiremit kırmızısı taşlarla çizilen oyunlar,
Dar sokaklarda sahipsiz bırakılıyor,
Bu ezan sesi kimedir ki sabah sabah,
Fotoğraflardan asla duyulmuyor,
Maket evlerin düşlerini kurarak yağmur altında
Ve bilinmezinde gülümseyen gözleri ile aşk
Oyuncaklarına sarılan bir yüreğe
Neden zaman tanımıyor,
Su taşıyan kızların utangıçlığı gibi,
Gül kurusu hayallerim neden birleşmiyor,
Ve kanayan dudaklarım
Yalnızlıkla bir olup artık öpüşmüyor...