KEDER
Uzayıp giden taslı yolları vardı yalnızlığımın
ben bile aşıpta ulaşamdım
dehlılzerı andıran gozlerimden en cok kendim korktum
gücümün sınırlarını biliyordum
ve gücsüzlüğümde dağıldı var ettiğim tüm umutlar
gece son nefesini verirken cığlıklarım battı yureğime
kaldırımları ciğnerken içime ates ve gözyaşı yağdı
unutmak istediğim tüm yalanlar kendi yalanlarımdı ve ben boğuluyordum çaresiz
ve kimse yoktu çünkü hiç varolmamıştı
ve
bende yoktum
yalın ateş balçık çamur
günahlar ve melekler vardı
bir kedinin gozleri oluyordu İstanbul
bir orospunun kahkahası
bi deniz oluyordu akan
bir ıssız aşklarda özgürlük teselli
ve kimse yoktu çünkü bende yoktum
ve acı vardı
yalın yalan
yaşamak vardı gökyüzünde/
