makyajsızız
kıyafetsiziz
öyleceyiz
şehrin unutturmaya yemin ettiği
vücuduna dokunulamayan sevgiliydi doğa
onunla sevişiyoruz
zaman suda boğuluyor
bilmiyor yüzmeyi
ilk kez biz onu yeniyoruz
kimimiz daha da mavileştiriyor aşkını
kimimizin aşkı vurgunlarda
kimimizse koy koy onu arıyor
tanju okan’a yaşam gönderiyoruz
deniz uyanıyor sabahları ya
biz de ona uyanıyoruz
sevgilinin yüzüne uyanır gibi
sarmalıyor hepimizi aynı anda
bazen de dalga geçiyor bizle
kızacağımıza seviniyoruz çocuklar gibi
hepimiz biraz çocuğuz burada
büyük geliyoruz oyunlara
yine de oynuyoruz
mızıkarak , gülerek , kızarak oynuyoruz
hepimiz biraz çocuğuz burada
yedi gün içinde ortayaşlı olacağız birden
denizcilerin şarkıları olsa da
biz bildiklerimizi söylüyoruz akşamları
dost sesler korosu
dost acı söylemiyor yani aslında
hepimize yetecek kadar yıldız var gecelerde
hepimize yetecek kadar da kayıyorlar
ya kaçırıyoruz gözden
ya da dilekler eksik kalıyor o anda
havanın patlayacağı lafları kimin umurunda
patlasak patlasak biz patlarız içimizdekilerle
pimlerimiz çekilmiş şehirde
içimizdekiler
geride bıraktığımızı sandığımız
sinsi rüzgar gibi takip eden bizi
çarpan , yoran , hasta eden
içimizdekiler
burada herkesin içi diğerinin içinde
içimizdekilere içiyoruz
seçici asla değiliz
ne varsa o
kara istemiyoruz
kara istemiyoruz
kara istemiyoruz
makyajsızız
kıyafetsiziz
öyleceyiz
ve tamamen mutluyuz
