Senin gülüşünle şenlendi doğa yavrucağım.
Hani o ilk yağmuru yağarda baharın
şenlenir etraf -rengarenk-
ya da ilk karını serpiştirmesi karın
bembeyaz -saf-
Öyle bir sevinç bürüdü ki içimi
Seni öpmeye kıyamadım küçüğüm,
Kollarımda sarmalayıp seni,
parıldayan güneşle bir
aydınlık sabahlarda seveyim,
o gül yanaklarını
yıldızlı gecelerde okşayayım istedim.
Minicik ellerine yer bulamadım avuçlarımda...
Belkide küçük olan benim ellerimdi
Sığmadı ellerin.
Sığdıramadım bir türlü!
Nicedir özledim di seni
Nicedir hasretinle yanardı bu yürek
Nicedir sensizliğin acısıyla yaşadım
Birden sustun..!
Senin sessizliğinle uykuya büründü doğa
Hani
ilk yaprak düşer ya dalından
soğuk bir sonbaharda
Çiçekler solarda açmaz bir daha
Kurur canlıya dair ne varsa
Kurudum bende
Kuruyan çiçekle, yeşille, maviyle bir
Susuz kalmış bir çınar gibi
Sevginden yoksun köksüz bir ağaçtım o vakit.
Avuçlarımda ellerinin sıcak teri kaldı
Islak avuçlarım
ve kollarımda sıcak nefesin
Öpmeye kıyamadığım gonca gülüm
Öpmelere doyamadan seni, soldun!
Bu kadar erken mi yitecekti bahar
Onca umut ve başlamayan yarınlar
Oysa...
Sana verdiğim nice söz var şimdi yüreğimi
kavuran
ve gözümde bir damla yaş
akmaya cesareti olmayan
Sen ,
sen varsın yaşamımda ak bir adla yaşayan.