Tutuyor iki yön gergin ipini,
Gözleri öteyi süzüyor son kez.
Alınca uçları kör değneğini,
Bir kanat açıldı sanıyor herkes.
Batıyor yüzüne yüzlerce bakış.
Kolları titriyor kalbi attıkça.
Baba canbaz hadi diyor, bir alkış!
İnceliyor vakti sesler arttıkça.
Aklında evvelden kopmuş bir sahne,
Hiç olmamış bir şey gibi derinde.
Cesaret buluyor bir an, başlıyor..
Ne bir ses kalıyor sonra, ne biri,
Yalnızca yönleri silinmiş bir ip.
Ve değneği, yoku tutmanın sihri.