sebepsiz taşıyoruz beraberimizde
içimizde
tanımadığımız eski bir yalnızlığı
canlandığın da
öldürüp
öldüğün de canlandırıyoruz aşkları
olmadık anlar mezarlığı yüreğimizin bir yanı
bu içsel isyanlar fatiha sayılmalı
geçtiysek yollardan
birşeyler arkada kalmalı
ayrılmıyor oysa yanıbaşımızdan
hüzün denen yol arkadaşı
sebepsiz bir keder
yüzümüzde
sahibi olmadığımız üzüntülerin izleri
çoğaldığın da
azaltmaya
azaldığında da çoğaltmaya uğraşıyoruz gülüşleri
küstürülmüş bir çocuk yüzü yüreğimizin bir yanı
o zaman bütün ayrılıklar kötü bir oyun olmalı
aslında
taşımalı hergün yakasında
insan sevinci
kurumayan bir çicek gibi
