İlkokul müdürüm,
Hiç unutmam,
Mustafa S. idi ismi.
Bir gün konuşma yaptı,
Bütün öğrencilere,
"Hayatınızda geçirdiğiniz bir saniye bile önemlidir"
Anlamadı çoğu öğrenci,
Güldüler.
Bir öğrenci vardı,
O da ben dondum kaldım.
Hala aklımda sözün,
Hala uyguluyorum,
Gönlünüz rahat olsun,
Sayın hocam..
Okul yıllarım geçti,
Buruktu sevimcim,
Bak! Lise yıllarım,
Gençliğin ateşindeki,
Dostlukları, aşkları,
Sevinçleri, hüzünleri,
Unutmadığım lisedeki,
Arkadaşlarımla yediğimiz,
Yüzlerce öğrencinin önünde,
Meydan dayağımız,
Nasıl da bitti?
Böyle bir nefeste..
Lise arkadaşlarım,
Kulaklarınız çınlasın,
Aramazsınız, sormazsınız,
Burada bu satırları yazan,
Size değer veren bir insan vardı,
Hatırlar mısınız?
Ama bilirim kalbinizin atışını,
Hissederim yaşadığınızı,
Sık görüşemesek de sizler için atan,
Bir can var can,
Hisseder misiniz?
Yıllar sonra iki ilkokul öğretmeni tanıdım,
Çok ah dedim çok.
Neden benim ilkokul hocam olmadınız?
Neden beni siz güldürmediniz?
Benden uzaktaki yıllarda hayal ediyorum,
Ben sırada heyecanla parmak kaldırıyorum,
İyi kalpli bir hocanın sesi güler yüzüyle,
"sen söyle" diyor.
Ben mutlu bir yüzle kalkıp cevaplıyorum,
"aferin" denen ama hayat katan bu sözle,
"yaşasın yaşasın" dedikten sonra
Başarı sevincimle sırama tekrar oturuyorum.
Şimdi iki soru soruyorum kendime,
İlkokulda öğrenemediklerimi
Neden şimdi öğreniyorum?
Geç gelen bu eğitimi,
Sevinci coşkuyu neden şimdi sizlerden
Öğreniyorum?
Olsun hocam ben hazırım her zaman öğrenmeye,
Siz yine beni alın bir sınıfa koyun,
Ben nasıl mutlu oluyorsam,
Heyecanla cevaplanmayı bekleyen sorularınızda,
Ben yine parmak kaldırayım,
Sizin tatlı dilinizden,
"sen söyle" çıksın.
