‘neden’ ve ‘niçin’lerle geçen hayatının
tam orta yerindeydi
ve aynı adamın
farklı gölgeleriyle dolaşırdı akşamları
prensesin hayatını kurtaran şövale kadar asil
‘sırılsıklam âşık’ denilebilecek kadar da sefildi
bir gün çıktı yola
ve amaçsızca yürüdü
yürüdü
ve yürüdü
‘sonlu sonsuzluk’ dediği
hayallerinin peşinden
geriye sadece bir not kaldı
ardında bıraktığı
“Son olarak
bana bıraktığın
senden sen olarak kalan tek şeyi
siyah-beyaz anılarını
tekrar tekrar
beni sana hatırlatsın diye
sana bırakıyorum”
anının acıya dönüştüğü
‘o’ anlardan biriydi bu
şüphenin gerçeğe
gerçeğin hissizliğe dönüştüğü
ama en azından
mutluydu artık
sonsuzluğun sonuna gelmişti çünkü
