İşte böyle başlarmış bestelenmemiş tüm şarkılar,
Notası yok, ezgisi yok, sahibi yok.
Karalarda da uçarmış martılar,
Sesi yok, neşesi yok, kanası yok.
Zamansız bir fırtına çıkanda denizlerde,
Vuranda yabani dalgalar yalnız kıyılara,
Yürekli bir gemi kalkarmış böyle enginlere,
Dümeni yok, rotası yok, kaptanı yok.
Hazan sarısı düşünce son yaprağa,
Değişir tüm döngüsü yanlış dünyanın,
Atar bedenini bu yalnız, o soğuk toprağa,
Ezanı yok, selası yok, kefeni yok.
Yalanlarım bittiği yerde başlar bütün doğrular,
Senin gibi gerçek, gerçek ölüm gibi,
En güzel öyküsünü yazarmış kitaplar,
Yazarı yok, dizgisi yok, baskısı yok.
Her ilkin bir öncesi mi bu sonlar,
Yeni bir acıya açılan, kapananar gibi?
En uzun türküsünü söyler yollar,
Hanı yok, hancısı yok, yolcusu yok.
Çığlıklarla bölünür gecenin derin uykusu,
Kimsenin duymadığı bana ait çığlıklar.
Bir ambulans ve bir ilk yardım odası,
Hastası yok, bakıcısı yok, doktoru yok.
Karşımdasın öylece, bir mermer heykel gibi,
Elimi uzatsam tutacak kadar yakın.
Kimin nesiyim diye sorma beni,
Ben böyle deliyim, böyle melankoli,
Tedavisi yok, dostu yok, çilesi çok!
Fatih SERÇE
25.05.04 ]
