] kendimden nefret ettiğim anların sayısı gittikçe çoğalıyor.ruhum bedenim kalbim herşey yorgun... sanki yüzyıllarıdır bu dünyadayım ve acı cekiyorum... tek basıma bi zindanda prangalanmısım her yer karanlık...hatalar... hatalarım.. o kadar cokki.. ve bir o kadar küçük anlamsız saçma sapan..hergün bir yenisi ve bir yenisi daha ekleniyor.. içimdeki zehir sadece beni zehirliyor ama öldürmüyor bazı seyler tanrı ile kulu arasında kalmalıymıs.. tanrı beni biliyor kötü biri değilim..kötüler vicdan azabı cekmezmiş, zevk duyarmıs...ya ben..bu sonsuz azaba mahkum edildim. ölmeyi bile dileyecek yüzüm yok. acı çekmeliyim cektikçe azalır mı bilmiyorum ama cekmeliyim...
uyuduğum gün sayısı gittikçe azalıyor. geceler kabuslar karabasanlarla dolu.. kimse bilmemeli ama bunları hiç kimse... gülümsemeliyim yine.. hayat güzeldir diye.. yalan olduğunu bile bile
keske hatalarımı basa sarabilsem ... olmuyor işte olmuyor. geçen zaman geriye dönmüyor. yapılan her hata benimle beraber büyüyor , acı veriyor.kötü huylu bir tümör gibi. hayatta kaldığım her gün acı cekiyorum .. konusamıyorummm... sadece içime akıttım göz yaslarım var...
