Gece gözümü hiç uyku tutmamýþtý. Rüzgarýn uðultusu ve kiremitlerin “taka tuka” sesleri uykuya geçmemi engelliyordu. Sadece rüzgar ve kiremit miydi beni uykusuz kýlan neden? Tabi ki deðildi. Sabaha karþý tam dalmak üzereyken, gündüz kumsalda yaþadýðým bir aným aklýma geldi ve göz kapaklarýmýn kapanmasýný engelledi. Sonra da uykumu kaçýran anýma doðru yol aldý düþüncelerim.

…O gün aþýrý sýcaktý ve evde durmak imkansýzdý. Gün boyunca sahilden ayrýlmamýþtým. Deniz harikaydý. Ege’nin mavi ufuklarý ve zümrüt yeþili Kazdaðlarýnýn sýra sýra muhteþem duruþu gözlerimi okþuyordu.
O günü kendime adamýþtým: Kah kumlarda, kah denizin tuzlu suyunda, kah da çay bahçesinin gölgeliklerinde yeni tanýþtýðým insanlarýn dünyasýnda yolculuklardaydým.
Kumsalda güneþlenirken, bedenim uzun süreli hareketsizliðe hiç sabrý yoktu. Bir saða, bir sola dönüþler yaparken rüzgarýn savurduðu kumlar burun deliklerimden içeri girmekteydi. Bir haftadýr kesilmemiþti rüzgar. Kitap okuyarak zamaný tüketmeyi denemem de boþaydý. Sarý sayfalarý çevirdiðimde Ýda’nýn ýlýk soluðundan yýrtýlacak gibi “þap þap” ses çýkartýyor, okuma zevkim kaçýyordu. Kitabý plaj çantamýn içine koyup uyumayý deneyecektim ki, baþýmda bir gölge belirdi. Önce umursamadým. Gözlerimi kapadým ve baþýmdaki hasýr þapkayý yüzüme örttüm. Oda ne! Baþýmda dikilen yabancý konuðum gitmemiþ ve bana seslenmekteydi:

“Hanýmefendi bakar mýsýnýz lütfen! Az önce ne okuyordunuz?”

Yüzümdeki hasýr þapkamý elime alýp, dirseðimin üzerinde doðruldum. Önce benimle mi konuþuyor, diye saðýma soluma bakýndým. Evet, bakýþlarý benim üzerimde olan tahmini 60-65 yaþlarýnda, kýr saçlý ve mavi gözlü bir erkekti.Hiç tanýmadýðým bir yüzdü. Efendi görünüþlüydü. Sorusunu nezaket gereði yanýtladým:

“Hikaye kitabý”.

“Bana verir misiniz, biraz okuyayým?”

Hoppala, bu istek de neyin nesiydi?!.

Henüz bitiremediðim ve üstelik de emanet bir kitabý; þu yabancý konuða vermek gelmemiþti içimden.

“Hayýr, veremem beyefendi!”

“Neden, bir sakýncasý mý var?”

Aa, adam hem ýsrar ediyordu hem de þaþkýn bakýþlarýyla beni sorguluyordu. Aksi kadýn rolünü de oynamak istemiyordum. Ama sesimin tonu deðiþmiþti:

“Beyefendi, baþka bir kitap olsaydý elimdeki, inanýn hiç düþünmeden verirdim size. Ama emanet kitap ve henüz ben bile okumadým.”

“Olsun caným, þöyle on sayfa okuyacaðým o kadar, ne var bunda, neden vermek istemiyorsunuz anlamýþ deðilim sizi?!!”

Aaa, adam da sesini yükseltmiþti. Ayrýca, çevremizdeki bir kaç þemsiye altýnda güneþlenen insanlarýn yavaþ yavaþ doðrulduklarýný, meraklý bakýþlarýný da üzerimize doðrulttuklarýný göz ucuyla görebiliyordum.
Hafiften sinirlenmiþtim de.

“Beyefendi bu gazete deðil ki, vereyim ve beþ dakika sonra sizden alayým!..Hayret bir þeysiniz yahu! Bu 250 sayfalýk bir hikaye kitabý, ”

“Ee, ne olacak ki, alt tarafý on sayfa okuyup, tekrar vereceðim size. Neden vermiyorsunuz bana?”

Allahým, ya!
Öyle sýkýlmýþtým ki, tacizin böylesi de ilk kez baþýma geliyordu. Bir kitap sever, okur-yazar olan ben ki, insanlarý okumaya teþvik etmek için çabalardým…Oysa þu anda oldukça farklý bir taleple karþýlaþmýþ, kitabýmý vermemekte de direniyordum. Onun ýsrar eden ciddi tavrý ve güneþimi engelleyip zamanýmý çalmasýna karþý da ayrýca sabýr gösteriyordum. Ses tonumu ayarladým ve diþlerimin arasýndan sözcüklerin üstüne basa basa sürdürdüm konuþmamý.

“Bakýn beyefendi bu kitab…ýýý sizeeee vermemmmmm mümkün deðillll. Lütfen ýsrarrrr etttt….meyinnnn!”

Adam omzunu silkti:

“Aa, ne var ki bunda, hem kitabýnýzý yemeyeceðim ki. Hem ben kitaplara çok önem veriririm. Ýyi bir okuyucuyumdur. Kitabýn konusu nedir?”

” Yaþamdan kesitler, kýsa kýsa özyaþam hikayeleri,” dedikten sonra “Hay, ya rabbimmm bana sabýr ver!” diye de içimden söylendim, çaresiz.

Ve onu baþýmdan savmak için son kozumu kullandým:

“Bakýn beyefendi, kitap okumayý sevmeniz çok iyi bir þey. Ayrýca titiz bir okuyucu olduðunuzu anlýyorum. Buna da hiç þüphe etmiyorum, lakin… ”

Sözümü kesmez mi?

“Ee, ne var bunda, verin iþte, on dakika sonra size getiririm kitabýnýzý, merak etmeyin yemeyeceðim…”

Hay Allah, gülsem mi, aðlasam mý, þaþýrdým?
Ve güldüm de…

-Devamý Var-

Emine PÝÞÝREN