Pazar günü öðlen demiþti, ancak o, sabahtan parka gitti. Defalarca parkýn etrafýný dolaþtý. Býrakýn akþamý, öðlen bile bir türlü olmuyordu. Zamanýn geçmesini hem istiyor hem de istemiyordu. Ýstiyordu, çünkü belki Münevver’i bir an önce görebilecekti. Ýstemiyordu, çünkü Münevver’in cevabý olumsuzsa büyük bir hayal kýrýklýðý yaþayacaktý. Oysa þimdi hiç olmazsa bir umudu vardý. O zaman bu umudu da bulamayabilirdi.

Parkta oynayan çocuklarý izledi. Parkýn kapýsýndaki büfeden bir gazete aldý. Þöyle bir baktý gazeteye okumak için. Sonra vaz geçti. Ya o gazete okumaya daldýðý sýrada Münevver geçer giderse!

Öðlen oldu. Ýkindi oldu. Derken hava yavaþ yavaþ kararmaya baþladý. Parktaki insan sayýsý da iyice azalmýþtý. Ýki tane çocuktan baþka kimseler görünmüyordu. Bu saatten sonra Münevver’in gelmeme ihtimali daha kuvvetliydi. Gitmeliydi artýk. Ama gidemiyordu, ayaklarý yere çakýlmýþ gibiydi. Umutsuzca bekliyordu. Gelmeyecekti. O kadar kolay mýydý bu iþler? Kendine kýzýyor, kýzmakla kalmayýp yaptýðýndan utanç da duyuyordu. Kafasý karýþýktý. Banka oturdu. Az önceki gördüðü çocuklar da gitmiþti.

Ayaða kalktý, etrafa bakýndý. Parkýn ýþýklarý yanmýþtý. Giriþ kapýsýnýn yanýndaki lambanýn altýnda bir gölge fark etti. Birisi geliyordu. Gelen bir bayandý. Ýyice yaklaþtý. Evet bu Münevver’di.

-Merhaba, hoþ geldin. Benim adým Hayrettin, dedi.

Münevver tek kelime bile etmedi. Sadece gülümsedi ve Hayrettin’in þaþkýn bakýþlarý arasýnda orayý terk etti.

Hayrettin, geçmiþteki bu anýlarý yaþarken ocaktaki çaydanlýðý çoktan unutmuþtu. Aklýna gelince yerinden fýrladý, mutfaða doðru koþtu. Çaydanlýðýn kulpundan tutmasýyla býrakmasý bir oldu. Çünkü çaydanlýðýn ýsýnan kulpu elini yakmýþtý. Bu yanma tabii ki ilk deðildi, daha önce de defalarca olmuþtu. Münevver, onu pek mutfaða sokmazdý, zira girerse mutlaka bir sakarlýk yapardý.

Bir elbezi alýp çaydanlýðý tuttu, demliðin içine su döküp çayý demledi. Suyu azalan çaydanlýða tekrar su doldurup ocaðýn üzerine koydu. Ýçeri giderken dolaptan kahvaltýlýk bir þeyler de aldý.

Münevver’in parkta olumsuz bir tepki vermeyip gülümsemesi, onun için büyük bir sevinç kaynaðý idi. Bu nedenle daha cesur olmaya karar verdi. Bir mektup daha yazdý. Gene Kenan’ý yakalamasý lazýmdý. Kenan’ý bulduðunda çocuðun biraz nazlandýðýný gördü. Verdiði para miktarýný artýrdý, demir deðil kaðýt para sýkýþtýrdý eline. Yaþý ufaktý, ama paraya aklý eriyordu Kenan’ýn.

Kenan cebindeki mektup ve parayla birlikte koþturdu Münevver’in evine doðru. Hayrettin mektupta yarýn için ayný yerde, ayný saatte gene buluþmayý teklif ediyordu. Yarým saat sonra Kenan geldi. Hayrettin, zaten bir köþede onu beklemiþti.

-Hayrettin abi, gel þu tenha yere gidelim. Bu çok gizliymiþ, dedi.

Çocuðu takip etti. Kendince tenha olduðuna karar verdiði bir yerde, Kenan cebinden çýkardýðý bir mektubu ona verdi. Önce kendi gönderdiði mektubun Münevver tarafýndan iade edildiðini zannettiðinden caný sýkýldý. Ama bu mektup onun gönderdiðinden daha küçüktü. Aldý, avucunu sýký sýkýya kapatýp evine yöneldi. Heyecandan kalbi yerinden çýkacakmýþ zannetti, bir an nefes almakta bile zorlandý. Telaþla eve girdiðini gören annesi, ne olduðunu sorduðu halde onu duymadý bile. Odasýna girdi, mektubu avucunun içinden yataðýn üzerine býraktý.

Bir türlü mektubu açýp okumaya cesaret edemiyordu. Öylece mektuba bakýp durdu bir müddet. En sonunda bütün cesaretini toplayýp mektubu açtý ve okumaya baþladý. Mektubun uzunluðu sadece iki satýrdý. Münevver parkta buluþmak istemediðini, yarýn tam saat 12’de evlerinin arkasýndaki bahçeye gelmesini istiyordu.

Ýki satýrlýk mektubu defalarca okudu. Kalbinin üzerine koydu. Gözlerini kapatýp Münevver’i hayal etti. Ondan, Münevver’den aldýðý, Münevver’e ait olan ilk þeydi bu mektup. Mektubu öpmek istedi, ayýp olur diye bunu yapmadý. Belki de böyle bir davranýþ, saygýsýzlýk olarak bile deðerlendirilebilinirdi.

Yemek odasýnýn vitrinindeki siyah beyaz niþan fotoðrafýna gene baktý. Bu da onlarýn beraber çektirdikleri ilk fotoðraflarýydý.

-Münevver, hayatým; o ilk buluþmalarýmýzý hatýrlýyor musun? Niþanlanmadan önce topu topu üç kere buluþmuþtuk.

Demlenen çayý masaya getirdi. Kahvaltý için masada eksik olanlarý gözden geçirip mutfaktan almaya gitti.

Ýkinci buluþmalarý için saat tam 12’de Hayrettin, Münevverler’in tel bahçe çitlerinin yanýndaydý. Bir dakika sonra da bahçede Münevver göründü. Münevver bahçedeki sebzelerden birkaç tane koparýrken bir yandan da etrafý kolaçan ediyordu. Kimsenin olmadýðýna kara verdikten sonra, tel çitlere doðru yaklaþtý.

Ýkisi de ne diyeceklerini, söze nasýl baþlayacaklarýný bilemiyorlardý. Neden sonra Münevver söze ilk baþladý. Bir þeyler konuþtular, ancak ne konuþtuklarýný daha sonra ikisi de unutacaklardý. Bu heyecan dolu konuþma en fazla on dakika sürmüþtü. Eve gitmek için arkasýný dönen Münevver’e þaþkýn þaþkýn bakakalmýþtý Hayrettin. Eve yaklaþtýðýnda Münevver, arkasýna dönüp baktý ve Hayrettin’in yüzündeki þaþkýnlýða gülmeden edemedi. Bu gülüþ alay deðil; sevgi doluydu.

Geçmiþteki anýlara dalan Hayrettin, kahvaltýnýn dozunu da kaçýrmýþtý. Ne kadar yediðinin ve ne kadar çay içtiðinin farkýnda deðildi. Masadan kalkýp kahvaltýlýklarý mutfaða götürürken þiþen karnýndan bu açýkça belli oluyordu.

(Devam edecek)