Ortalýk bir aydýnlanýyor, bir kararýyordu. Güneþ, bulutlarla saklambaç oynuyordu. Hayrettin saate baktý. Birazdan hava iyice kararacaktý. Nitekim isteksiz ve yorgun bir gece baþlamakta gecikmedi. Iþýklarý yaktý. Yukarýdaki daireden gelen gürültüler dikkatini çekti. Ufak yaramaz, evin içinde top oynuyordu. Gürültü giderek arttý. Hayrettin yaramazýn gürültüsünü dinlerken kýzmýyor, aksine gülümsüyordu.

Çocuðun babasý birkaç kere gelip Hayrettin’den verilen rahatsýzlýk nedeniyle özür dilemiþti. O da, rahatsýz olmadýðýný söylemiþ; hatta çocuða yaptýklarý için baðýrmamalarýný rica etmiþti. “Ben, bazý geceler onun ayak seslerinden hangi odada olduðunu takip ediyorum. Býrakýn rahatsýz olmayý, beni oyaladýðý için memnun bile oluyorum.” Demiþti. Hayrettin’i rahatsýz eden, çocuðun gürültüsü deðil de, ona baðýran annesinin cankurtaran sirenine benzeyen sesiydi. Üstelik bu kadýnýn baðýrmalarý çocuðu sakinleþtirmiyor, daha da azgýnlaþtýrýyordu.

Bir gün bu küçük yaramazla merdivenlerde karþýlaþtý. Annesi elinden tutmuþ yukarýya doðru merdivenleri çýkýyorlardý. Kadýn, Hayrettin’i görünce çocuða:”Bak, senin rahatsýz ettiðin amca bu! Þimdi sana kýzsýn mý, kulaklarýný çeksin mi?” Deyince :

-Hanýmefendi, lütfen çocuða beni kötü bir insan olarak tanýtmayýn. Benim ondan yana herhangi bir þikayetim yok. Demiþ, korkudan annesine iyice yaklaþmýþ olan çocuðun baþýný okþamýþtý.

Hayrettin, günlerdir birikmiþ olan çamaþýrlarý makineye atmaya üþeniyordu. Bugün, yarýn derken birikmiþti iþte… Banyoya gitti ve çamaþýrlarý makineye doldurup, çalýþtýrdý. Bu çamaþýr makinesine de yýllar sonra kavuþmuþlardý. Galiba Münevver’in sahip olduðu için en çok sevindiði bir eþya da buydu. Emekliliðine birkaç sene kala bulaþýk makinesi de almýþlardý. “Müdür hanýmý bulaþýklarý elde mi yýkayacak?” Deyip Hayrettin makineyi Münevver’e danýþmadan alývermiþti. Evet Hayrettin, dokuz sene yaptýðý müdür yardýmcýlýðýndan müdürlüðe terfi etmiþti. Dairenin müdürünün baþka bir ile tayini çýkýnca Hayrettin, müdürlüðe vekaleten atanmýþ, bu, altý ay sonra da asalete dönüþmüþtü.

Bu arada Münevver önce babasýný, ondan yirmi gün sonra da annesini kaybetmiþti. Birkaç sene sonra da benzeri acýyla Hayrettin karþý karþýya kalmýþ; anne ve babasý vefat etmiþti. Kýsacasý öyle bir gün gelmiþti ki, candan hiç yakýnlarý kalmamýþtý. Bu durum Hayrettin ve Münevver’i birbirlerine daha da yaklaþtýrmýþtý. Öyle ya, þu ölümlü dünyada birbirlerinden baþka kimleri vardý ki…

Anne ya da babasý ile ilgili bir anýyý anlatýrken Münevver bazen:

-Ben ölürsem… Diye söze baþlar ; Hayrettin de her defasýnda lafýný hemen keser, bu ifadeye kýzdýðýný açýkça belli eder ve:

-Ölümden bahsetme! Sen ölmeyeceksin. Eðer bir gün ölüm gelirse, ben eminim ki ikimizi de ayný anda alýp götürecektir. Ben, senden sonra bir dakika bile yaþamak istemiyorum. Derdi.

Hayrettin böyle derdi demesine de, hayatýn gerçeði maalesef bambaþkaydý. Ýþte o gün, -günlerden Cumartesiydi- Hayrettin televizyondan maç izlerken, Münevver mahallelerinde kurulan pazara gitmek için giyinmiþti bile. Hayrettin maçý býrakýp onunla birlikte pazara gitmeyi teklif ettiyse de Münevver “Pazardan bir þey alacaðým ve sana sürpriz yapacaðým. Sen gelirsen sürpriz olmaktan çýkar.” Diyerek bu teklifi reddetmiþ ve tek baþýna yola çýkmýþtý.

O giderken Hayrettin balkondan onu izliyordu. Münevver, Hayrettin’in balkondan bakacaðýný tahmin ettiði için biraz yürüyünce arkasýna dönüp el sallamýþ ve yoluna devam etmiþti. Münevver, bir müddet soldaki kaldýrýmý kullanmýþ, ama sonra karþý kaldýrýma geçmeye karar vermiþti. Bunun için yolun kenarýna park etmiþ olan bir kamyonetin arkasýndan dolanmasý gerekiyordu. Kamyonetin arkasýndan yola adýmýný atýnca yoldan hýzla geçmekte olan bir minibüsün altýnda kalmýþtý. Hayrettin olacaðý tahmin etmiþ, “Münevver, geçme!” Diye arkasýndan baðýrmýþtý, ama uzak olduðu için sesini duyuramamýþtý.

Münevver’in çýðlýðý her aklýna geldikçe gözleri yaþarýr ve aðlardý. O çýðlýðý duyup, kaza anýný görünce, önce, Hayrettin’in dizlerinin baðý çözülmüþ, balkonda olduðu yere yýðýlmýþtý. Sonra kýsa sürede kendine toparlamýþ ve dýþarýya koþturmuþtu.

Sonrasý… Kaza mahalline biriken insanlar, polisler, cankurtaran, hastane ve doktorlar… Münevver ölmemiþti, ama durumu oldukça aðýrdý.

“Bana sürpriz yapacaktý. Benim yüzümden oldu. Ona sesimi duyuramadým, kazayý engelleyemedim. Yaralandýktan sonra onu iyileþtiremedim. Onu neden tek baþýna gönderdim? Ýstemese de onunla birlikte gitmeliydim.“ Deyip kendini suçluyordu, kendine kýzýyordu. Bu öfke onu boðacak gibiydi…

Hayrettin bunlarý düþünürken salondaki çekyatýn üzerinde kendinden geçmiþti. Uyandýðýnda gece yarýsýydý, uykuya devam etmek için yataðýna gitti.

Sonbaharý,kýþ; kýþý da yaz izlemiþti. Yazýn ilk günleriydi. Çok tatlý bir sýcaklýk vardý havada. Bu güzel günü deðerlendirmek için dýþarýya çýkan Hayrettin, en az iki saat yürüdükten sonra acýktýðýný hissetti. Ýhtiyacýný karþýlayabilecek en yakýn yere gitmeye karar verdi. Biraz ötede bir kebapçý ve onun yanýnda bir börekçi gördü. Kebap yemek bu saatte rahatsýz eder, diye düþündüðünden börekçiye girdi. Ýçerideki yiyeceklere baktý. Börek çeþitlerinin dýþýnda pohaça, açma, simit, kýr pidesi de vardý. Önce içeride oturmaya karar vermiþken sonra bundan vazgeçti, dýþarýdaki bir masaya oturup sipariþini verdi.

Açmanýn son lokmasýný aðzýna attý, çayýndan bir yudum aldý. Sonra da sigarasýný yaktý. Börekçinin önüne bir araba park etti. Tanýmýþtý. Bu, aylar önce gördüðü siyah renkli lüks arabaydý. Ýçinden inen de “çok çok güzel” diye tanýmladýðý kadýndý. Kadýnýn üzerinde gene pantolon ve blüz vardý. Ama rengi öncekinden farklýydý. Bu seferkiler siyah deðil, kýrmýzýydý. Doðrusu siyah ve kýrmýzý göze çok hoþ görünüyordu…

Kadýn da dýþarýdaki masalardan birine oturdu. Hayrettin þaþkýndý. Ne yapacaðýný bilemiyordu. Bakmasa olmuyordu, baksa çekiniyordu. Bu mücadelenin galibi belliydi ve gene Hayrettin, hayranlýkla bu kadýný seyretmeye baþlamýþtý.

Kadýn, ýsmarladýklarýný bitirdikten sonra çantasýndan bir sigara ve çakmak çýkardý. Birkaç kere çakmasýna raðmen çakmaðý yanmayýnca etrafýna sigara içen var mý, diye bakýndý ve Hayrettin’le gözgöze geldiler. Hayrettin, bu sessiz mesajý alýnca yerinden kalkýp kadýnýn sigarasýný yaktý.

Sigarasý biten kadýn, hesabý ödeyip hiç oyalanmadan oradan ayrýldý. Hayrettin oturmalý mýydý, yoksa gitmeli miydi? Adeta aptallaþmýþtý. “Kendine gel!” uyarýsýný yaptýysa da faydasýzdý. Beþ dakika kadar öylece kararsýz bir þekilde oturdu kaldý.

(Devam edecek)