Yaðmurlu bir Ýstanbul’du karþýlayan beni.Alýp elimden bahtým kadar kara bavulumu buyur etti, Kýzkulesi’ne karþý, yüreðinin en göz alýcý köþesine.Bir baþka bakýyordu gözleri, elleri bir baþka dokunuyordu saçlarýma, acýyor muydu bana?Gözlerimdeki tükenmiþlik onu da benim gibi hicranýn karanlýk sularýna mý çekmiþti?Bilmek istemedim...Tutup buz gibi ellerini, bastým korlara yuva olmuþ yüreðimin orta yerine.Dindir, dindir dedim acýmý, al götür beni buralardan.Sana bakamam artýk bakarsam aðlarým, dökülür evrenin tüm bulutlarý üzerimize.Bak bu otobüs yardan ayýrdý beni, bak bu üzerimdeki koku onun kokusu, bak bu terkedilmiþliðim , kovulmuþluðum asýlý duran boynumda, bak bu da alnýmda kanayan utanç, sol yanýmda kanayan ihanet, bak iþte bak Ýstanbul yüreðimi deþtiler.Bu yara, bu kara ve bu ihanet ondandýr bana ...Ilýk nefesi titredi dudaklarýnda ve gözlerimden süzülüp caddeleri ýslattý.
Yolcularý kadar yorgun otobüs hareket edene kadar kovulmuþluðumun yüreðimi bu denli tahrip edeceðini düþünemedim.Söz verdim içimdeki çocuða aðlatmayacaðým seni...Aðlamak yok vicdan yapýyorum sanýr sonra, acýmak gibi bir duygu geçer taþtandýr artýk dediði yüreðinden.Yakýþmaz taþlara merhamet.Kar tanelerine yoldaþ oldu gözyaþlarým, ezildi zift kokulu lastiklerin aðýrlýðýnda.Bir ben kaldým koskocaman evrende bir de yalnýzlýðým, yanýlmýþlýðým buz tuttu her saniye üþüdüm, kimseler bilmedi.Acýyý verip uykunun koynuna uyuþturdum gitmiþliðimin sýzlayan yanýný.Gözlerimi açtýðýmda yanýmda bembeyaz baþörtüsü ile yaþlý bir teyze oturuyordu, tespihi parmaklarýnda billur bir kaynaktan dökülen su gibi kayýyordu usul usul.Allah’a isyan ederken ben, o da isyan ediyor mudur þu an acaba dedim? Ve güldüm düþündüðüme.
Yollar aktý camdan, telefon direkleri halaya durmuþ delikanlýlarý andýrýyordu, kollarýný germiþler, gözyaþý düðününe katýlmýþlar. Daðlar, o maðrur daðlar, o sisli daðlar üzerlerinde yer yer parçalanmýþ gelinlikleri al kuþaklarýný çözecekleri aný bekler gibiydiler sessizce.Sustum, çýðlýk çýðlýða sustum, suskunluðum sesimdi nicedir ...Ýhbar ettim kendimi Tanrýya, sevdim kulunu taparcasýna cezalandýr beni.Yeni palazlanmýþ umut kuþlarý uçamadan öldüler 25 numaralý koltuðun kýyýsýnda, analarýnýn helal sütüne doyamadan ay yüzlü balalar yumdular gözlerini karanlýðýma.Bir yabancýydým ben bu topraklarda, koynunda, þehrinde, yemek yediðimiz tabaklarda, su içtiðimiz bardaklarda.Ara sýra acýr halime yaþamýnýn araladýðýn kapýsýndan içeri göz atmama izin verirdin.Hep bir kaç adým geriden izledin beni ve ben hep adýmlarca önünden takip ettim seni.Ben takip ettiðin ama hiç yetiþemediðin deliþmen bir sevda, bir hayat kaçaðý, insafsýz bir avcýnýn vurduðu avcýsýna sevdalý yaralý maral, kaderi vurulduðu kurþuna yazgýlý.Vahþiydim el vuramadý kimseler döþüme, gözlerimi dikince celletlarýn niþangahlarýna aklýný alýrdým avcýlarýn elleri gitmezdi tetiðe.Biliyordum sokaklarýna ürkek adýmlarla indiðim þehirde beklediðini beni avcýmýn.Kaldýrýp narin boynumu gecelerin içinde geldim sana, geldim celladýma avcýma, vurgunluðuma.Yüreðimi dayayýp yüreðine bir akþam üzeri ananýn haydi oðul yürü ben senin arkandayým dediði gibi arkanda durup haydi oðul yürü nefesim nefesin olsun arkandayým demek için geldim.Sabahlarý bir bardak sýcak çay, akþamlarý bir tas sýcak çorba, baþýný yaslayýp aðlayabileceðin omuz, yaralarýna merhem olmaya geldim.Sen ceylanýydýn yaralý maralýn, dað kokuþlu fýrtýna bakýþlý ceylaný ve maral ömrünü adamýþ, namlularýn ucuna dayamýþtý yüreðini .Düþtü, karartýp ölümün karþýsýnda gözünü yarinin topraðýna.Bu son düþmüþlüðü ve son düþüydü.Çoraktý topraðý, yeþerttiði fidana ihanetteydi.ceylan kurumuþ, savrulmuþtu, kanadý maral, her gece uyuduðunda ceylan hýçkýrýklarýný gömerek baðrýna, ceylanýnýn çoraklýðýna aðladý.Biliyordu tutunamayacaðýný köklerinin bu çorak toprakta.Bir gece vakti fýrtýna çýktý savurdu maralý . Döndü maral yüzünü uzayan yollara iþte bu gidiþti, iþte bu bitiþ .Gitmek hayatýn kendisiydi, hayat hep gitmek olmuþtu artýk.Gelmeleri unutmuþtu maralýn yazgýlandýðý yollar.Yaktý þehri maral çýkmadan kapýsýndan, þehirle birlikte sevdanýn sözlerini, suretini yaktý, bir evi, bir yüreði yaktý .20 kasým 2001 le tutuþturup herþeyi yaktý ve ýsýttý donmuþ yüreðini alevlerin alazýnda.Bir mülteciydi yüreðinde ceylanýn anladý , bir sýðýnmacý ,biliyordu ki sýðýnmacýlarýn, sýðýndýklarý ülkelerin öz vatandaþlarý kadar haklarý olamazdý, doluydu ceylanýn yüreði hýnca hýnç dolu ,fazla geldi Maral bu yüreðe.Sýnýr dýþý edilirken, yaktý ülkenin insanlarýný.Artýk savaþ bitmiþti ve imzalandý barýþ antlaþmasý...
Ne için savaþmýþtým, nedendi ordularýmý mukavemete zorlayan acýnýn muhasarasýnda?
Herþey için savaþmýþtým evet herþey için.Maralým derken tutuþan dudaklar için,
seni seviyorum derken þimþekler çakan gözler, ömrünü adamýþlýðýn için, tek müttefikim sevdaydý sense hayatla ittifak yapmýþtýn ve daha güçlüydü ordularýn.Bilmeni isterim ki maralým bir kelime deðil Türkçe sözlüklerinde anlamý 1 satýr olan benim için.Maralým sevdiðim sevildiðim, maralým sevdam, maralým hasret, maralým leyli, maralým gece yarýsý intizarým, maralým ördekim, maralým kardeþim, maralým sýrdaþým, maralým annem hiç tanýmadýðým saçlarýmý kuruturken, maralým babam yýllardýr görmediðim omuzlarýna yaslandýðýmda, maralým irkilmeden yüzüme dokunmaya ahd etmiþ yar, þefkatle kollarýma aldýðýmda çocuðum, elimden tuttuðunda abim, maralým hayattýr ceylan 24 yýllýk bir hayat ve onun özeti....Sen traþ olurken kapýnýn eþiðine sokulup seni izlemek gibi bir þey iþte maralým, soðuk kýþ gecelerinde üzerimi örten el, çýkamadýðým taburelere beni kucaklayýp çýkaran kol, pembe bir bayram etekliði alacak sahipleniþ.
Ceylan belki yanlýþ benim hem babam hem sevdiðim olmandý.Bir erkek bir kadýnýn hem sevdiði hem babasý olur mu? Diyeceksin sen þimdi oluyor olunca da vazgeçilmiyor.Bundan olsa gerek senden bir sevgiliden vazgeçer gibi vazgeçemeyiþim.
Hep tekrarladýðým ve gözlerimin her terennümümde dolduðu o dizeleri hatýrlarla ''Sizin hiç babanýz öldümü benim bir kere öldü, kör oldum.. ''

Ölme ne olur.....
Ceylan’a