Yine çok usandım bu hayattan yine ağlıyorum. orta okuldayken gimek için can attığım lisedeyim. ve hayatım çok kötü gidiyor.. annemin ders konusunda ki baskılarından bıkmış bi halde yazılıya çalışırken okuduklarımın ne kadarı aklımda kalabilirki! biliyorum gerçketn isteyerek çalışsam derlserim ii gidecek ama hiç içimden ders çalışmak gelmiyor.. annem babamdan 14 yıl önce ayrılmış.. şu anda başka biriyle evli ii biri sessiz bi adam.. babam şu anda istanbul da o da oradan beni hiç aramıyorsun diye baskı yapıyor bugün yine aradı beni bi güzel benzetip kappattı telefonu tabi ben yine ağlamaya başladım ama eminim o bunu düşünmedi çünkü o beni hala küçük kızı olara biliyor. annemde oda üzüleceğimi düşünmeden onlarca BENİM İYİLİĞİM İÇİN' bana vaazlar vererek aslında keni mutluluk ları için yapmam gerekenleri sıralıyorlar ama o anda bana ne yapmak istediğimi soran yok belki ben o anda ders çalışmak istemiyorum belki o anda babamı aramak istemiyorum ve ya onu arayacak ortamım yok müsait değilim. Ama bunu onlara asla anlatamam asla anlamayacaklar beni asla.. işte bu yüzden mutlu olmama için tek bir neden bile yok hayat çok sıkıcı ve zevksiz öleyse nie yaşıyorum?bende bilmiyorum. acaba bu ergenlik yüzündemi umarım öyledir ergenlik bitince bu sıkıntılarda biter (umarım)
