ÖNEMLÝ GÜNLER MÜHÝM ADAMLAR


Ýþten çýktým eve gidiyorum; biri, “Mehmet amca!” diye seslendi. Bizim köydenmiþ, kimi sýkýntýlarý varmýþ; evde kendine hiç mi hiç deðer verilmiyormuþ. “Dinliyorum” deyince baþladý:

     …

“Biliyorsun, bizim Bayýndýr küçük yer. Aradýðýn her þeyi bulamýyorsun. Biz de hem ziyaret hem alýþveriþ olsun, diye Ýzmir’e gittik. Gezdik tozduk; bu arada herkese bir þeyler alýndý. Alýnmasýna alýndý da, onca eþyanýn arasýnda benim limonküfüyeþil gömlek göze battý. Neymiþ efendim, en pahalýsý benimkiymiþ. Neredeyse ötekilerin iki katý para verilmiþ. Nasýl kýyýlýp giyilecekmiþ. Gerçi haklarýný da yememek gerek; benim gömlek onca eþyanýn arasýndan “Ben buradayým” deyip durur. Ama, sorun bu olsun þimdi. Bir dahaki gezide onlara pahalýsý, bana ucuzu alýnýr, ödeþilir; öyle deðil mi?
Nerde? Ayný lakýrdýlara devam. Bari deðerini bilmeliymiþim. Günlük elbiselerle idare etmeliymiþim. Sakýn ha yabana götürmemeliymiþim.
“Dýr dýr dýr”, annemin de beynine girdiler. Annem ertesi gün baþladý, “Bir önemli gün olur, bir mühim adam çýkar gelir. Ne giyeceksin sýrtýna?” demeye. Tabi bu konularda tek yetkili olduðu için, onun düþüncesi son karar.
Limonküfüyeþil gömleðimi ne zaman sýrtýma geçirmeye kalkýþsam, bizimkiler bozuk plak gibi baþlýyor: “Yarýn bir önemli gün olur, bir mühim adam çýkar gelir...”

      …

“Önemli gün olur, mühim adam çýkar gelir” diye diye günler, aylar geçmeye baþladý. Herkes yeni elbiselerini giyerken, bir ben, limonküfüyeþil gömleðim eskimesin, yoþumasýn diye eski giysilerle dolaþýyorum.
Arada, durumu perçinlemek için “Haydi bir düðün oldu, bayram oldu. Tuttu bir de büyük adam çýktý geldi. Dilenci gibi eski püskülerle mi çýkacaksýn karþýsýna?” deyip duruyorlar.
Hatta “Önemli günde mühim adam gelirse, o zaman giysin” diye koþullarý zorlaþtýrmaya bile çalýþanlar var. Bu istekleri de kabul olsa, önemli bir gün olmasý ya da mühim bir adamýn köye gelmesi tek baþýna yetmeyecek. Hem önemli gün hem mühim adam arayacaðýz.
Neyse ki, annem aðýrlaþtýrýlmýþ koþullarý kabul etmedi. Ama bu sözlerden de oldukça etkilendi. Aldý limonküfüyeþil gömleðimi, bir güzel dürdü, arasýna bolca aþfinik serpiþtirip sandýðýn en dibine týkýþtýrdý. Artýk gömleðimi giymek bir yana, elime alýp güzelliðini bile seyredemiyorum.

     …

Ben artýk önemli bir gün olsun ya da köyümüzü mühim bir adam ziyaret etsin diye dualar ediyorum. Ama nerden bulursun?
Üstelik kardeþler de, bu zorluklar yetmiyormuþ gibi, bir kurul oluþturup, “Memlekette üç günde bir bayram oluyor, haksýzlýk olur, bayramlar sayýlmasýn” kararý alýp anneme de kabul ettirmiþler. Bak sen, ben kendi gömleðimi giyince baþkalarýna haksýzlýk olacakmýþ. Sanki üst üste onlarýn gömleklerini geçiriyorum sýrtýma da, alayýný cýbýl býrakýyorum. Ben þimdi, olaðanüstü bir önemli günü nerden bulup limonküfüyeþil gömleðimi giyebileceðim?

     …

Mutlaka bir çare bulmalýyým. Gözümü kulaðýmý dört açýp aramalara baþladým. Baktým az ilerdeki komþunun evinde þenlik var. Askere giden oðullarý için eðlence yapýlýyormuþ, belki bu olabilir diye anneme koþtum:
- Anne komþunun oðlu askere gidiyor. Eðlencede giyeyim mi?
“Sað salim dönünce yapýlacak þenlikte giyersin” dedi.
O günlerde bir baþka komþumuz da hacdan döndü, köylü yemeðe davetli. Ortalýk düðün bayram yeri. Tam gömleðin giyileceði gün. “Giyebilir miyim?” dedim, giyemezmiþim; çünkü bu gün Arabistanlýlarýn önemli günüymüþ, paralarý onlar kazanmýþ, limonküfüyeþil gömleklerini giymek onlarýn hakkýymýþ.
Yoksullara, yoksullaþtýrýlmýþlara bedava kömür daðýtan kamyonun geliþ gününü anýmsattým, yüzünü kararttý.
Artýk önemli gün aramaktan yoruldum, televizyonun baþýna geçip bir de burada þansýmý deneyeyim, dedim. Baktým her kanalda açýlým. Fýrsatý kaçýrýr mýyým? “Anne, bugün canlý yayýnda ‘Açýlým’ var, limonküfüyeþil gömleðimi giyebilir miyim?” O an þýrrakk! diye bir ses duyuldu. Ardýndan bir grup oyuncu baþýmýn üstünde döne döne çiftetelli oynamaya baþladý. Arada annemin sesi müziðe karýþýyor: “Ben sana açýk saçýk þeylere bakma dememim mi, edepsiz?” Annem açýlýmdan bir þeyler anladý ama, ben, þamar saðdan mý geldi, soldan mý geldi; yoksa sinek öldürür gibi iki yandan birden mi geldi anlayamadým.

     …

Sonunda, önemli günlerden umudu kesip, mühim adam yolu gözlemeye baþladým. Babamýn herhangi bir eve geliþinde giysem, diye düþünüp ima ettim; elinin tersiyle haydi ordan iþareti yaptý: “En mühimsizinden baþladýn!” dedi. Zaten evin adamý, eve geliþinin ne özelliði var, demek istiyor.
Ama ben, mühim adam olarak biricik babamda ýsrarcýyým. “Babam sigaradan her gece sabahlara kadar öksürüyor, ben de yeni öneri sundum:
- Törenle sigarayý býraktýralým, ben de törende gömleðimi giyeyim.
Annem ikinci ý’yý uzata uzata sert bir “Iýýýýh!” çekti. Bu düþüncemin de kabul görmediði anlaþýlýyordu.

…     

Bir gün bir haber geldi; aðabeyimin müstakbel kaynanasý þöyle bir uðrayacakmýþ. Herhalde televizyon reklamlarýnda yeni ürünler gördü, yeni isteklerini sýralayacak. Dudu teyze bizim için en mühim insanlardan biri. Batýrmadan kýzýný alýp abimin baþýný baðlayabilecek miyiz? diye düþüncelerdeyiz. Hazýr fýrsat doðmuþken, onun geliþinde giyeyim mi, desem ne olur? “Annee, Dudu teyze …!” dedim, hemen anladý, arkamdan “Duur!” dedi, durmayýnca bir terlik fýrlattý.
Annem Dudu teyzeyi eline geçirse, bir kaþýk suda boðacak, hiç giydirir mi?
Artýk umut kalmadý. Hani memlekette “Hort zort!” dolaþan mühim adam kaynýyor derler ya, iþ benim limonküfüyeþil gömleðe gelip dayanýnca, sanki hepsi maça gitti; ortalýkta kimse yok.
Mis gibi gömleðim sandýðýn dibinde duruyor, ben hala eski gömlekle dolaþýyorum.
Bu gidiþle giyemeden modasý geçecek.
- Çýk ortaya mühim adam. Elma desem de çýk, armut desem de çýk.”