SESSÝZLÝK SOKAÐINDA...

Seher yeni,yeni kendisini gösterirken,Kasým bir telaþ ve anlam veremediði seslerle uyandý.Yattýðý yerden kendisini öyle bir hýþýmla attý ki ! Neredeyse düþecek bir tarafýný kýracaktý...
Annesin'in fenalaþtýðýný gördü !
Bir çýrpýda annesini kollarýna alýp sokak kapýsýna geldi.Kapýnýn hemen yanýnda bulunan arabayý açar açmaz annesinin daha fazla zarar görmeyecek þekilde koltuða dayayýp en köklü ve en prestijli hastaneye götürdü.Yapýlan müdahale annesin'in komaya girmesine yetmemiþti...

Issýz mý, ýssýz sessizlik sokaðýnda diz çöküp tenhalara doðru hýçkýrýklarla aðlýyordu !
Ve ''Ýlahýndan'' Komaya girenin annesinin deðilde kendisi olmasýný diledi...
Yarý çamur,yarý ýslak bedeniyle
Nasýrlý ve ter kokan ellerini sema doðru kaldýrýp annesi için en temiz ve en masumane dileklerde bulunuyordu...
Çok geçmedi !
''Ýlahý' sürpriz ve akýllara zarar bir mucizeyle annesinin yaþama gözlerini açmasýna yardýmcý oldu.
Aslýnda Kasým'da biliyordu o boðucu,nefes kesici yoðun bakýp ünitesinin kapýsýnda aðlamayý...
Bu sadece annesinin býrak görmesini hissetmesi halinde onu daha fazla üzeceði ve kahredeceðini bildiði için;
O loþ yarý çamurlu ve yarý asfaltlý bu hayat'ta yalnýz olduðumuzu defalarca belirten sessizlik sokaðýnda aðlamayý tercih edip münasip gördü.

Öykü:Süleyman Bilgin