Ben,
Seni;
Sitemli bakýþlarýndan süzülen, çýðlýklarýnda çözdüm.
(Susukunluk namustu o an için...)

Yol, esmer teninden aktý,
Ve sonunda yüreðime ulaþtý.
Yola çýkmak düþ gibiydi.

Kimliksiz otobüslerin, bilinmez rotasýnda,
Arkasý 'asla! ' bir gidiþti...
(Gitmek, kalmak kadar yalan þimdi...)

Acý, sesini vermiþti, hoyrat duruþuna,
Gerçek üstü bir el renklerini.
Her yer siyah ve beyazdý
Ve gülüþün, yokluk gibi noksandý,
(Kývrýlan dudaklarýnda)

Daðlarýn saçlarýný havalandýran rüzgardý, gerçeðin!
Uzaktan bakýnca bir sürü beyaz,
Ýçine girince alabildiðine sis.
Ýkiye bölünmüþ ruhunun, yerdeki parçasýydým ben,
Ve öteki yarýsý, baþtan baþa düþ.

Ben,
Seni;
Kurgulanmýþ hayatýnýn, alacakaranlýðýnda çözdüm!
(Bütün hayaller zaaftý o an için...)
Düþlerin, gözlerindeki ýþýktan kucaðýma döküldü
Hasretin tanýmý, bir sürü yalan þimdi.

Zaman, aðýr postallarý ile geçti üstünden
Yarýn, aydýnlýðýný sür-gitlere býraktý
Yerde, acýsý ile kývranan beden,
Benden çýktý...Senden geçti...Yol da bitti...
Her ruh gibi Tanrýsýna ulaþtý.