Ben,
Seni;
Sitemli bakışlarından süzülen, çığlıklarında çözdüm.
(Susukunluk namustu o an için...)

Yol, esmer teninden aktı,
Ve sonunda yüreğime ulaştı.
Yola çıkmak düş gibiydi.

Kimliksiz otobüslerin, bilinmez rotasında,
Arkası 'asla! ' bir gidişti...
(Gitmek, kalmak kadar yalan şimdi...)

Acı, sesini vermişti, hoyrat duruşuna,
Gerçek üstü bir el renklerini.
Her yer siyah ve beyazdı
Ve gülüşün, yokluk gibi noksandı,
(Kıvrılan dudaklarında)

Dağların saçlarını havalandıran rüzgardı, gerçeğin!
Uzaktan bakınca bir sürü beyaz,
İçine girince alabildiğine sis.
İkiye bölünmüş ruhunun, yerdeki parçasıydım ben,
Ve öteki yarısı, baştan başa düş.

Ben,
Seni;
Kurgulanmış hayatının, alacakaranlığında çözdüm!
(Bütün hayaller zaaftı o an için...)
Düşlerin, gözlerindeki ışıktan kucağıma döküldü
Hasretin tanımı, bir sürü yalan şimdi.

Zaman, ağır postalları ile geçti üstünden
Yarın, aydınlığını sür-gitlere bıraktı
Yerde, acısı ile kıvranan beden,
Benden çıktı...Senden geçti...Yol da bitti...
Her ruh gibi Tanrısına ulaştı.