Sevim, odasýnýn penceresinden Bahadýr’ý aylarca izledi. Önceleri bu ona yetiyordu. Sonra, yetmediðini anladý ve daha fazlasýný istemeye baþladý. Daha fazlasý ne olabilirdi? Bu kadarý neden yetmemiþti? Sorularýný kendine sordu. Daha fazlasýnýn Bahadýr’ý yakýndan görmek olduðuna karar verince de bunu gerçekleþtirmenin yollarýný aradý.

Önce annesine komþularla pek fazla görüþmediði için sitem etti. Görüþmüþ olsaydý, belki de Bahadýr ve ailesi hakkýnda bu yoldan bilgi alabilirdi. Onlara aþure getiren bir tanýdýklarý Sevim’e Muharrem ayý olduðunu hatýrlattý ve annesini aþure yapýp komþulara daðýtmalarý için ikna etmeye çalýþtý. Önceleri “Ýþim var, uðraþamam!” diyen annesi Sevim’in “Ben de sana yardým ederim.” Demesi ve ýsrarý sonucunda aþure yapmaya razý oldu. Sevim, Bahadýr’ýn evine de aþure götürmeyi ve böylece onu yakýndan görmeyi umuyordu.

-“Yarýn yaparým.” Diyen annesine Sevim itiraz etti.

-“Cumartesi ya da Pazar yapalým. Benim evde olduðum bir gün olsun…” Dedi.

-“Kýzým, o günlerde sen dershaneye gitmiyor musun? Derslerden geri kalma. Malzemeleri al, yeter.”

-Aman anne, bir gün dershaneye gitmemekten ne çýkar? Sen alýnacak malzeme listesini yaz da ben marketten alýp geleyim.

Aþure piþerken Sevim, yanýndan hiç ayrýlmadý. Komþulara daðýtma iþini de o üstlendi. Önce en yakýn komþularýna götürdü. Bahadýrlara götürmeyi sonraya býraktý. Çünkü onlara gidecek olaný özel olarak hazýrlamak istiyordu.

Giderken kapýyý çaldýðýnda Bahadýr’ýn açmasý için dua ediyordu. Öyle de oldu. Aþureyi verirken elleri titriyordu, ama gene de Bahadýr’ýn gözlerine bakmaktan kendini alamadý. Bahadýr’ýn teþekkürüne gülümseyerek cevap verdi. Hepsi bu… Yani Bahadýr’ý yakýndan görmesi belki de bir dakika bile sürmemiþti. Bu kýsacýk sürede gördükleri, onun bundan sonraki hayallerini süsleyecekti. Bahadýr’ý gördükten sonraki hayatýnýn eskisi gibi olmayacaðýnýn farkýndaydý. Artýk birçok þey deðiþecekti. Alýþýlmýþýn dýþýnda bir Sevim görecekti herkes karþýsýnda.



Bir ay sonra Sevim, mahalledeki bir arkadaþýndan Bahadýr hakkýnda bazý bilgiler aldý. Keþke almasaydý! Çünkü Bahadýr’ýn niþanlý olduðunu ve on beþ güne kadar da düðünü olacaðýný öðrenmiþti. Duyduklarý onu üzmüþtü. Oysa asýl üzücü olaylar daha sonra gelecekti. Sevim, hayatýn sürprizlerine karþý hazýrlýklý deðildi. Bunlarla karþýlaþýnca ya paniðe kapýlýyor, ya da yýlgýnlýk gösteriyordu. Üstelik sürprizlerin iyi ya da kötü olmasý da bu durumu deðiþtiremiyordu.

Bahadýr evlendikten kýsa bir süre sonra tayini çýktýðý için Sevim’in bulunduðu þehirden ayrýlmýþtý. Bunu duyunca Bahadýr’ý uzaktan sevmekten baþka bir çaresi kalmadýðýný anladý, ama olsun bu da ona yeterdi. Bahadýr’a bir gün kavuþabileceði umudunu içinde yaþatacaktý. En azýndan onunla ayný havayý teneffüs ediyordu. Þimdilik anýlarýyla, hayalleriyle teselli bulabilirdi. Kendine bu yönde telkinlerde bulunuyordu. Aklýndan geçirdiði kelimeleri seçerken dikkatli davranmaya çalýþýyordu. Bazen bunda da sýkýntýya düþüyor, avutucu kelimeler bulmakta zorlanýyordu. Kelimelerin bittiði yerde ise anýlarýn hayali acýtmaya baþlýyordu.

Gönlünü okuyabilecek biri var mýydý? Yoktu. Olamaz mýydý? Belki. Sabretmesi, yani beklemesi gerekecekti… O Sevim’in hayallerini süslüyordu, ama Sevim onun deðil. Bahadýr’ýn hayallerine girmeyi, orada yaþamayý o kadar çok istiyordu ki! Bu karþýlýksýz aþk, yüreðini parçalýyordu, acý veriyordu. Bunun yaný sýra tadýna da doyum olmuyordu. Yürek teli en duygulu aþk þarkýlarýný çalmaya kuruluydu… Derin denizler gibi derin bir sevdaydý bu…

● ● ●

Devam edecek....